Friday, July 30, 2010

Η κοινωνία είναι έτοιμη

του Σταύρου Θεοδωράκη

Παρακολουθώ στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ τις αντιδράσεις των ομάδων που θίγονται από την απελευθέρωση των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων. Αν τους ακούσεις λέξη προς λέξη μπορεί να πειστείς ότι με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων η ελληνική κοινωνία θα παραδοθεί στην παρανομία, αφού προηγουμένως περάσει από ένα διάστημα πείνας.

Μέτα βλέπω τους οδηγούς φορτηγών σκαρφαλωμένους σε μάντρες να διαδηλώνουν τυλιγμένοι με την ελληνική σημαία, έτοιμοι να παίξουν ξύλο με τα ΜΑΤ. Είναι εικόνες που τις έχουμε δει και στο παρελθόν. Όμως αυτή τη φορά λείπει ένα κομμάτι. Δεν υπάρχει πολιτική υποστήριξη, δεν υπάρχει συμπάθεια από την κοινωνία και ίσως να μην υπάρχει ούτε ανοχή. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται ένας κλάδος και κανένα πολιτικό κόμμα δεν πήγε να κάνει τη σπέκουλα που του αναλογεί. Λίγο ως πολύ το ίδιο θα συμβεί και αργότερα, όταν έρθει η σειρά των φαρμακοποιών, των μηχανικών, των δικηγόρων και των συμβολαιογράφων. Αυτοί θα αντιδράσουν, η κοινωνία θα βρεθεί απέναντι και τα κόμματα θα σταθούν αμήχανα μπροστά στις νέες συνθήκες.

Και τα κόμματα καλά κάνουν και δεν τολμούν να αρθρώσουν κουβέντα. Αυτά έδεσαν στα πόδια της χώρας μία αλυσίδα από άλλες εποχές που τη σέρνουμε ως και σήμερα. Αλλά και τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την ανοχή μας. Εμείς είμαστε αυτοί που χτίσαμε ο καθένας το δικό του οχυρό μέσα σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με τον εαυτό της. Εξασφαλισμένες αμοιβές, εγγυημένα ποσοστά κέρδους, θεσμική εξασφάλιση του τζίρου. Τι άλλαξε τώρα; Προφανώς καταλάβαμε ότι το νήμα μας τελειώνει. Μπλέχτηκε τόσο που πρέπει να το κόψουμε και να αρχίσουμε μπροστά από την κόκκινη γραμμή. Διαβάζω στα σχόλια σας πως οι περισσότεροι συμφωνούν με το μέτρο της επιστράτευσης των απεργών. Πιθανότατα αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορείτε να πάτε στη δουλειά σας ή να φύγετε για διακοπές. Είναι μία λογική στάση. Αλλά δείχνει και κάτι άλλο.

Όταν μια κοινωνία αποδέχεται την επιστράτευση ως θεμιτή λύση, τότε είναι έτοιμη να αποδεχθεί σκληρές τομές σε θέματα που, ακόμα και αν δεν το λέμε ανοιχτά, έχουμε συμφωνήσει πως πρέπει να τα λύσουμε, να τα δούμε από την αρχή. Ας δει, λοιπόν, η κυβέρνηση τη στάση της κοινωνίας στο συγκεκριμένο θέμα και θα καταλάβει ότι έχει ακόμα πολιτικό χρόνο και ευκαιρίες. Αρκεί να πείσει πως έχει όραμα και προσανατολισμό. Και μέχρι στιγμής φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνει.

Πηγή: www.protagon.gr

Το παιδί του γείτονα

της Αρτέμιδος Καπούλα

Στο διπλανό διαμέρισμα μένει μια οικογένεια από την Αλβανία. Μια μάνα με ένα εφτάχρονο παιδί. Πατέρας δεν υπάρχει. Μετακόμισαν πριν από 5 μήνες, το διαμέρισμα είναι 38 τετραγωνικά, ένα δωμάτιο όλο και όλο και αυτό παιδικό. Φτιαγμένο με αγάπη από ότι είδα μια μέρα που η πόρτα έμεινε ανοιχτή.
Δεν ξέρω τα ονόματα τους. Ανταλλάσσουμε μια καλημέρα στο διάδρομο και καμιά φορά μου χτυπά για να δανειστεί την σκάλα ή για να με ρωτήσει για τους λογαριασμούς, που μπορεί να τους πληρώσει.

Σήμερα το κουδούνισμα ήταν επίμονο. Στεκόταν στην πόρτα μου, σκυφτή, συννεφιασμένη με την αγωνία της μάνας στα μάτια.
«Πρέπει να πάω στην δουλειά και ο μικρός είναι λίγο άρρωστος, θα μπορούσες να έχεις τον νου σου; Δεν ξέρω κανέναν άλλο στην πολυκατοικία» μου λέει με τα σπασμένα ελληνικά της. Πήγα μαζί στης στο διαμέρισμα. Μου έφτιαξε καφέ και όπως μιλούσε σηκωνόταν και έπιανε το μέτωπο του παιδιού που κοιμόταν. Ήρθε πριν από 9 χρόνια στην Ελλάδα. Πέρσι κατόρθωσε να βγάλει χαρτιά και να είναι νόμιμη. Δουλεύει καθαρίστρια, φεύγει στις 7 το πρωί και γυρνά στις 5 το απόγευμα. Από τότε που κλείσανε τα σχολεία ο μικρός μένει μόνος του στο σπίτι μέχρι να γυρίσει η μάνα. Περνάει την μέρα του με την τηλεόραση, έχει μάθει να ζεσταίνει το φαγητό του το μεσημέρι. Καμιά φορά συμμαζεύει το σπίτι, μπορεί και να σκουπίσει ή να απλώσει τα ρούχα που δεν πρόλαβε εκείνη.

«Είναι καλό παιδί και καλός μαθητής» μου λέει με περηφάνια. «Στεναχωριέμαι πολύ που τον αφήνω τόσες ώρες μόνο του, φοβάμαι, το μυαλό μου μέχρι να γυρίσω είναι συνέχεια σε αυτόν, μην πάθει κάτι, μην συμβεί κανα ατύχημα στο σπίτι. Μόνο όταν γυρίζω και βάζω το κλειδί στην πόρτα και ακούω την φωνή του ησυχάζω. Μα τι να κάνω; δεν έχω που να τον αφήσω, δεν έχω κανέναν συγγενή και έχουμε ανάγκη τα λεφτά. Του πήρα ένα κινητό για να μπορεί να με βρει αν συμβεί κάτι. Πιο πολύ στεναχωριέμαι που αναγκάζεται να μεγαλώσει πριν την ώρα του, που τον βάζω από μικρό στα βάσανα και δεν χαίρεται σαν παιδί, να βγει να παίξει, που δεν τον έχω πάει ποτέ στην θάλασσα τώρα που είναι καλοκαίρι, κλειδωμένο μέσα σε τέσσερις τοίχους, προχθές με ρώτησε τι είναι οι διακοπές.»

Φεύγει για την δουλειά με το βλέμμα γεμάτο ενοχές και αγωνία. Της υπόσχομαι ότι θα τον προσέχω, ότι αν ανέβει ο πυρετός θα την ειδοποιήσω. Ακούω τα βήματα της βαριά στις σκάλες, αναποφάσιστα. Ο μικρός έχει ξυπνήσει και με κοιτά με περιέργεια.
«Θέλεις να σου διαβάσω ένα παραμύθι;» τον ρωτάω. Γνέφει ντροπαλά. Μικρό αντράκι.
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μαμά κατσίκα και είχε 3 κατσικάκια…..»

Πηγή:
www.protagon.gr

Wednesday, July 28, 2010

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Σοβαρά προβλήματα στην εξέλιξη της κοινωνικο οικονομικής ζωής με τη συνέχιση της απεργίας των ιδιοκτητών φορτηγών

Η συνέχιση της απεργίας των ιδιοκτητών φορτηγών δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην εξέλιξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Η μη έκδοση νέων αδειών φορτηγών και βυτιοφόρων επί δεκαετίες οδηγεί σε αυξημένα κόμιστρα και σε μεγάλη δαπάνη κεφαλαίων για τις μεταβιβάσεις των αδειών.
Αυτή η πολιτική του πελατειακού κράτους, με αδικαιολογήτως κλειστά επαγγέλματα πρέπει να πάρει τέλος το συντομότερο δυνατό.
Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του κλάδου οφείλουν με διάλογο - και μόνο με αυτόν - να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, διασφαλίζοντας όσους απέκτησαν άδειες πρόσφατα, πληρώνοντας υπέρογκα ποσά.
Είναι ανάγκη να αναζητηθούν άμεσα τρόποι συνεννόησης για να εξασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον και η καθημερινότητα των πολιτών.

Tuesday, July 27, 2010

Herbie Hancock - Imagine (The Image Project)

Γκολ μετά μουσικής

Την Πέμπτη 29 Ιουλίου, στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού (Ιωαννίνων και Καπανέως, Κολωνός) η μουσική έχει δώσει ανοιχτό ραντεβού με τον ακτιβισμό και την δράση. Εκείνη την ημέρα στο καταπληκτικό αυτό θέατρο (ευγενική παραχώρηση για την βραδιά από τον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων) θα πραγματοποιηθεί η συναυλία που διοργανώνεται από το http://www.streetpaper.gr/, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Γκολ στη Φτώχεια – Ρίο 2010».
Ένα από τα μότο της βραδιάς είναι «Μουσική ενάντια στον Κοινωνικό Αποκλεισμό». Οι διοργανωτές, αν τους το επέτρεπε ο χώρος στην αφίσα θα συμπλήρωναν και «ενάντια στην φτώχεια, στην απελπισία, στην αδιαφορία και υπέρ μιας κοινωνίας συμμετοχικής, μιας κοινωνίας ισότιμων πολιτών και ίσων ευκαιριών, μιας κοινωνίας που κοιτάει τα παιδιά της, τους ανθρώπους της –όλους.
Οι Raindogs, η Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι T.A.Z (Τemporary Αutonomous Ζones), τρεις καταπληκτικές μπάντες θα πρωταγωνιστήσουν επί σκηνής. Το θέατρο, ο λόφος, η γειτονιά, θα πλημμυρίσουν με ακούσματα ska, garage, dub psychedelic stone & roll, rap-hip hop.
Μουσική και ενημέρωση
Στον χώρο της συναυλίας θα υπάρχει άφθονο υλικό για την καμπάνια «Γκολ στη Φτώχεια» που «τρέχει» φέτος για τέταρτη χρονιά με στόχο της ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και εν τέλει την κινητοποίηση όλων μας ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού. Η υποστήριξη του αγώνα που δίνουν συνάνθρωποί μας που ζωή τους είχε πάει αλλού (άστεγοι, πρώην εξαρτημένοι και πρόσφυγες) να ενταχθούν ή επανενταχθούν σε μια ζωή φυσιολογική είναι μία ακόμα από τις προτεραιότητες της καμπάνιας.
Ο Δήμος Αθηναίων και το Ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των υποστηρικτών της καμπάνιας «Γκολ στην Φτώχεια» και, βεβαίως, της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας αστέγων η οποία προετοιμάζεται πυρετωδώς εν όψει της συμμετοχής της στο 8ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων*.
Κύριος υποστηρικτής της προσπάθειας είναι –για τρίτη συνεχόμενη χρονιά- το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο – Hellenic Postbank. Στην πρώτη γραμμή των υποστηρικτών της καμπάνιας βρίσκονται επίσης ο ΟΤΕ, η Marfin Egnatia Bank, η Interamerican, η Target-Sport και η PRevents street-soccer του Νίκου Σαργκάνη.
Η συναυλία έχει συμβολική είσοδο 5 ευρώ. Η μπίρα θα κοστίζει μόλις 2 ευρώ, τα αναψυκτικά 1,5 ευρώ και το νεράκι 50 λεπτά.
Πέντε (5) ευρώ, για όποιον ενδιαφέρεται, θα κοστίζουν το καθένα από τα τρομερά και συλλεκτικά t-shirts της καμπάνιας «Γκολ στη Φτώχεια» με τα σχέδια/σκίτσα τριών εκ τα κορυφαίων ελλήνων δημιουργών, του γραφίστα Δημήτρη Αρβανίτη και των γελοιογράφων Πέτρου Ζερβού και Τάσου Αναστασίου. Η συναυλία θα αρχίσει στις 20:00 sharp.
Πληροφορίες: Τ: 210 3304 679 Ε: mailto:chrisalef@gmail.com, diogenis.mko@gmail.com
Ι: http://www.streetpaper.gr/, http://www.homelessworldcup.org/

*Το 8ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβριο (19 ως 26/9) στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Monday, July 26, 2010

Είμαστε η Αριστερά της ευθύνης

Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στην Μαρία Δέδε, Ελευθεροτυπία, 24/07/2010

Με εξαίρεση τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας, ανοιχτό αφήνει για τους υπόλοιπους το ενδεχόμενο συνεργασιών με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης.

Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά «δεν θα θελήσουμε να συνδέσουμε, λέει, την αυτοδιοικητική μας παρουσία με σχήματα που είναι δυνατόν να επιτρέψουν να διατυπωθούν απόψεις ότι ετεροκαθοριζόμαστε πολιτικά».

Επισημαίνει ότι η Αριστερά δεν είναι φύσει ταγμένη να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και να μη θέλει να επηρεάζει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας και το περιεχόμενο της κυβερνητικής εξουσίας. Προσθέτει όμως ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για συγκλίσεις σε κεντρικό επίπεδο.

«Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης», υπογραμμίζει. Μια Αριστερά που «να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Λύσεις προοπτικής χωρίς να κλείνεται στις "ασφαλείς" απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών».

Δώστε μου το στίγμα του νέου κόμματος. Τι καινούργιο φιλοδοξεί να φέρει η Δημοκρατική Αριστερά;

«Με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς διεκδικούμε τη σύγχρονη, δημοκρατική, ευρωπαϊστική, μεταρρυθμιστική και οικολογική Αριστερά. Φιλοδοξούμε οι προσδιορισμοί αυτοί με τον προγραμματικό μας λόγο, τις παρεμβάσεις μας και κυρίως τις πρωτοβουλίες και τη δράση μας, να αναγνωρίζονται αμέσως και ευθέως από την κοινωνία.

Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις, που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και αλλάζει.

Σήμερα ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί και αυτός ο ανακαθορισμός αναζητεί την πολιτική του έκφραση. Με δεδομένη αυτή την παραδοχή, επιλέξαμε να υπηρετήσουμε τη δημοκρατική Αριστερά που θέλει μέσα σε αυτόν τον ανακαθορισμό των κοινωνικών δυνάμεων να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται στις "ασφαλείς" απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Μας αφορά η δυναμική θεώρηση των πραγμάτων και κυρίως η διεκδίκηση νέων κατανομών της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος προς όφελος των εργαζομένων.

Οι πολιτικές μας παρεμβάσεις και επιλογές νοούνται από θέση ευθύνης για την πορεία της χώρας, με πλήρη απόρριψη της πολιτικής που καλλιεργεί καταστροφικά αδιέξοδα και συντείνει στη χαοτική χρεοκοπία.

Οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν προοπτική και δύναμη όταν χαράσσουν διεξόδους και βαθιές αλλαγές στο σημερινό κράτος και την οικονομία. Δεν είναι δυνατόν αυτές οι αλλαγές να στηρίζονται στον κρατισμό, στον δογματισμό, στην αυταρχική κομματική εξουσία και ουσιαστικά να επαναφέρουν διαδικασίες ή να συντηρούν στοιχεία πολιτικής που μπορεί, αν δεν υπάρξει πλήρης αντιμετώπιση του ζητήματος, να αναστηλώσουν και το πελατειακό κράτος το οποίο αποτέλεσε το δυναμικό στοιχείο ενός άναρχου νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα ο οποίος δημιούργησε τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες».

Επιχειρείτε να «φωτογραφίσετε» κάποιες πολιτικές δυνάμεις με αυτό που μου λέτε;

«Δεν φωτογραφίζω. Προσδιορίζω τη δική μας Αριστερά, τη Δημοκρατική Αριστερά και πιστεύω ότι αυτή η πολιτική είναι διακριτή, ξεκάθαρη και βεβαίως διακρίνεται και από άλλες πολιτικές επιλογές άλλων δυνάμεων».

Πολλοί προβληματίζονται για το εάν πράγματι υπάρχει ανάγκη ή και χώρος για ένα νέο αριστερό κόμμα στην ήδη κατακερματισμένη Αριστερά.

«Ο πολυκερματισμός της Αριστεράς είναι ένα υπαρκτό ζήτημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται αλλά η ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται γενικόλογα και αφηρημένα. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές και στο επίπεδο των στρατηγικών στόχων και στο επίπεδο της καθημερινά ασκούμενης πολιτικής. Ηδη με αυτά που προανέφερα έχω προσδιορίσει πολλές από τις διαφορές που συνιστούν τους διαφορετικούς δρόμους της Αριστεράς στην ευρύτητα του όρου».

Είπατε τις προάλλες ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας πρόσφορος χώρος συμμαχιών και συνθέσεων. Θα συνεργαστείτε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ;

«Η διοικητική μεταρρύθμιση με το όνομα "Καλλικράτης" συντήρησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη συγκεντρωτική κεντρική διοικητική δομή με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δυσχερής ο δρόμος για την ουσιαστική αποκέντρωση και την επίσης ουσιαστική περιφερειακή συγκρότηση του κράτους.

Στόχος μας είναι η νίκη των ιδεών της ουσιαστικής αποκέντρωσης και η επικράτηση των δυνάμεων που μπορούν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν αυτές τις περιφέρειες και τις περιφερειακές επιλογές μέσα από φερέγγυους συνδυασμούς και πρόσωπα. Αρα για εμάς, βασικό γνώμονα αποτελούν οι εκτιμήσεις και οι επιλογές των τοπικών αυτοδιοικητικών κινήσεων με σταθερή διεκδίκηση την υπεράσπιση του δημόσιου και κυρίως του κοινωνικού χαρακτήρα των ΟΤΑ.

Απορρίπτουμε τις λογικές της κομματικής καταγραφής. Θα αναζητήσουμε, ευθέως απαντώ στο ερώτημά σου, σχήματα που διασφαλίζουν τις πιο πλατιές συνεργασίες με προγραμματικές συμφωνίες και φερέγγυα πρόσωπα.

Τώρα, σε ό,τι αφορά την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά, στις τρεις μεγάλες πόλεις θα έπρεπε να αναζητηθεί ένας κοινός τόπος προκειμένου να αναδειχθεί επί της ουσίας η κοινωνική και δημοκρατική διάσταση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης».

Κοινός τόπος με ποιους;

«Προς κάθε κατεύθυνση. Θεωρώ όμως ότι η δική μας πολιτική, η δική μας τακτική θα κινηθεί σε πλατιές συμμαχίες κυρίως προς τον χώρο της πολιτικής οικολογίας και ανένταχτους πολίτες και δεν θα θελήσουμε σε αυτές τις τρεις μεγάλες πόλεις να συνδέσουμε την αυτοδιοικητική μας παρουσία με σχήματα που είναι δυνατόν να επιτρέψουν να διατυπωθούν απόψεις ότι ετεροκαθοριζόμαστε πολιτικά».

Εχουν γίνει βήματα προσέγγισης με τους Οικολόγους Πράσινους;

«Τις επόμενες ημέρες θα πραγματοποιηθούν δύο συναντήσεις με τους Οικολόγους Πράσινους. Αναζητούμε, χωρίς καμιά διάθεση ηγεμονίας ο ένας πάνω στον άλλον, να βρούμε τον κοινό τόπο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση».

Θα επιδιώξετε στο μέλλον συμμαχίες σε κεντρικό επίπεδο;

«Η Δημοκρατική Αριστερά πιστεύει ότι η Αριστερά δεν είναι φύσει ταγμένη να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και να μη θέλει να επηρεάζει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας και το περιεχόμενο της κυβερνητικής εξουσίας.

Επίσης, η Δημοκρατική Αριστερά πιστεύει ότι οι συγκλίσεις είναι αναγκαίες προκειμένου να μετατοπίζεται η πολιτική ζωή από τη συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς μια ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση προφανέστατα προς όφελς της κοινωνίας και της χώρας. Ομως, οι συγκλίσεις δεν παράγουν κανένα αποτέλεσμα όταν δεν στηρίζονται σε συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις και σε φερέγγυες πρακτικές που είναι δυνατόν, στον βαθμό που υπάρχουν οι προγραμματικές συμφωνίες και δεσμεύσεις, να μετατρέπουν αυτές τις συμφωνίες σε ένα επίσης καθημερινό πολιτικό αποτέλεσμα προς όφελος των πολιτών και για την ουσιαστική προοδευτική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Αυτές οι προϋποθέσεις σήμερα δεν υπάρχουν. Αν θα διαμορφωθούν, είναι άλλης τάξεως ζήτημα».

Νέοι ασφαλιστικοί νόμοι, ανατροπές στον εργασιακό βίο και στις συντάξεις. Τα χαμηλά και μεσαία οικονομικά στρώματα πλήττονται ανελέητα. Τι αντιπροτείνετε απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης και της «τρόικας»;

«Θεωρούμε ότι η παρουσία του ΔΝΤ θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Σήμερα, στη βάση του απαράδεκτου Μνημονίου που εμείς καταψηφίσαμε έχουμε μερικές συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές: Οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις είναι απαράδεκτες. Πέρα από την αντισυνταγματικότητά τους, καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας και υποτάσσουν τους εργαζομένους στις διαθέσεις της εργοδοσίας. Και, κυρίως, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ότι εντάσσονται στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος.

Για το Ασφαλιστικό έχουμε μιλήσει πολλές φορές. Το σύστημα που επέβαλε η κυβέρνηση ανατρέπει βίαια (ιδιαίτερα για ευαίσθητες κατηγορίες πολιτών όπως οι γυναίκες-μητέρες) ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών και κυρίως στερεί το δικαίωμα στη σύνταξη για τις επόμενες γενεές. Δεν υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις του παρελθόντος που ανορθολογικά και με πελατειακή στόχευση θεσπίστηκαν. Υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις που υπηρετούν ένα δίκαιο και βιώσιμο κοινωνικό Ασφαλιστικό που αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των πολιτών.

Δεν προχώρησε η κυβέρνηση στην ενοποίηση των Ταμείων ούτε στη δημιουργία όπως θα έπρεπε ενός ανεπτυγμένου μηχανισμού για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και της εισφοροαπαλλαγής αλλά και της ανασφάλιστης εργασίας. Την ίδια ώρα κατήργησε, ενώ δεν θα έπρεπε, την τριμερή χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Ανατρέποντας έτσι την έννοια της κοινωνικής ασφάλισης, ανοίγει τον δρόμο για τη μετατροπή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης σε ατομική-ιδιωτική».

Πώς βλέπετε τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στο κόμμα σας;

«Αυτά που καταγράφονται δεν είναι αποθαρρυντικά. Εχουμε τρεις δημοσκοπήσεις με ποσοστά 5,9%, 3,5% και 2%. Με σύνεση και εξαιρετικά μεγάλη προσοχή αξιολογώ τις δημοσκοπήσεις που αποτελούν μια καταγραφή τη δεδομένη στιγμή. Γνωρίζουμε ότι η παρουσία ενός κόμματος δεν εξασφαλίζεται από τις όποιες δημοσκοπήσεις και από τις όποιες ενθαρρύνσεις του πρώτου καιρού. Θέλει δουλειά, θέλει εξειδικευμένη προγραμματική θέση, θέλει εξειδικευμένη πολιτική δράση στα συγκεκριμένα ζητήματα που απασχολούν και βασανίζουν την ελληνική κοινωνία. Θέλουμε σε κάθε περίπτωση να είμαστε μια πολιτική δύναμη, μια Αριστερά της ευθύνης, που δεν γενικολογεί και δεν θέλει να εξασφαλίζει την πολιτική της παρουσία ούτε με έναν αριστερότροπο λαϊκισμό αλλά ούτε με έναν αριστερισμό».

Πώς θα επιτευχθεί η εσωκομματική δημοκρατία στο κόμμα σας;

«Αναφορικά με την οργανωτική συγκρότηση της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρούμε αναγκαίο να επανεξετάσουμε τη σχέση μέλους - κόμματος. Οι γνωστές παραδοσιακές κομματικές οργανώσεις οι οποίες τοπικά αναφέρονται δεν είναι εκ των ων ουκ άνευ. Θα μπορούσαμε, ενδεικτικά μιλάω, να κινηθούμε στην κατεύθυνση οργανώσεων πανελλαδικού χαρακτήρα με θεματικό αντικείμενο. Θεωρώ πάντως ότι το οργανωτικό μας σχήμα θα εξασφαλίζει τη δυνατότητα συνδιαμόρφωσης των πολιτικών επιλογών μέσα από διαδικασίες μιας συνεχούς αμφίδρομης επικοινωνίας κυρίως του κόμματός μας με την κοινωνία».

Friday, July 23, 2010

Η ζωή απ’ την αρχή Η μετανάστευση των Ελλήνων Εβραίων στην Παλαιστίνη (1945-1948)

των Ιακώβ Σιμπή, Καρίνας Λάμψα (εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Την ώρα που οι νέοι κυρίαρχοι της Ευρώπης μοίραζαν ξανά την τράπουλα, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι πρόσφυγες χτυπούσαν την κλειστή πόρτα της Παλαιστίνης. Μπροστά στη βούλησή τους, η βρετανική απαγόρευση αποδείχτηκε ανίσχυρη. Αψηφώντας τη βρετανική Εντολή, η Εβραϊκή Εγκατάσταση στην Παλαιστίνη οργάνωσε μια παράτολμη επιχείρηση κρυφής μετανάστευσης, που ξεδιπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Νικηφόρα πλοία του βρετανικού ναυτικού στη μάχη τους με τις δυνάμεις του Άξονα, κυνηγούσαν τώρα καΐκια με κρυφούς μετανάστες για να τους στείλουν σε βρετανικές αποικίες όπως η Κύπρος.
Αιχμάλωτοι μιας ιστορικής συγκυρίας, χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά, ιδίως παιδιά, αγωνίστηκαν με αποφασιστικότητα και τόλμη για το δικαίωμα να ξαναχτίσουν τη ζωή τους μακριά από τον "τόπο του θανάτου". Οι εναπομείναντες -εκείνοι που επέζησαν των ναζιστικών στρατοπέδων ή βγήκαν μετά τον πόλεμο από τα κρησφύγετά τους- είναι ο βασικός πρωταγωνιστής του δράματος που εξιστορείται σ' αυτό το βιβλίο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είναι αφιερωμένο στην άγνωστη μεταπολεμική οδύσσεια των Ελλήνων Εβραίων.
Σημαντικό μέρος της αφήγησης αφιερώνεται στα πλοία που έβαλαν πλώρη για την Παλαιστίνη από έναν απόμερο κολπίσκο του Σουνίου και στις περιπέτειες των ιδιαίτερων επιβατών τους. Έχοντας βιώσει εφιαλτικές εμπειρίες, οι άνθρωποι αυτοί κλήθηκαν φτάνοντας στον προορισμό τους να προσαρμοστούν σ' έναν πρωτόγνωρο τρόπο ζωής. Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων Εβραίων, συνηθισμένοι πριν απ' τον πόλεμο σ' έναν αστικό τρόπο ζωής, έγιναν ξαφνικά αγρότες σε κιμπούτς.
Από τη μουντή μεταπολεμική κεντρική Ευρώπη, ο αναγνώστης μεταφέρεται στα λιμάνια του Νότου και της ταραγμένης Ελλάδας, για να ταξιδέψει από κει στη βρετανική Κύπρο, πριν φτάσει, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, στην Παλαιστίνη.

Δεν είχαν τίποτα να περιμένουν. Οι δικοί τους είχαν σκοτωθεί, η πόλη τους, η γειτονιά τους, είχε ερημώσει. Είχαν χάσει τους φίλους τους, τα επαγγέλματά τους, τις περιουσίες τους. Ήθελαν να φύγουν το γρηγορότερο από τον "τόπο του θανάτου". Να μπουν στο πρώτο σαπιοκάραβο που θα έβαζε πλώρη για έναν άγνωστο προορισμό, την Παλαιστίνη. Με μόνη ελπίδα να πιάσουν τη ζωή απ' την αρχή.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Ενα συγκλονιστικό βιβλίο. Αποκαλύπτει τον αγώνα ενός λαού για να αποκτήσει πατρίδα, ενώ φανερώνει και τη στάση του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους που ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα για να τιμωρηθούν όλοι όσοι σνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και έκλεψαν τις περιουσίες των Ελλήνων Εβραίων που οι ναζιστές έστειλαν στα κρεματόρια.

Thursday, July 22, 2010

Το τόξο και το βέλος

του Γιάννη Παπαθεοδωρου

Αν προσπαθήσει κανείς, σχηματικά έστω, να συστηματοποιήσει την αριστερή κριτική που έχει ασκηθεί ως τώρα στη στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα μπορούσε να διακρίνει τρεις βασικές γραμμές αντιμετώπισης του νέου κόμματος.
Η πρώτη είναι γενική και αφορά το μείζον δίλημμα της συγκυρίας : με το Μνημόνιο ή εναντίον του Μνημονίου ;(1).
Η δεύτερη αφορά τις δήθεν «κεντρώες» θέσεις που έχει υιοθετήσει το κόμμα, με την έμφαση που δίνει στο πελατειακό κράτος.(2)
Η τρίτη αφορά την υπονόμευση της περίφημης ενότητας της αριστεράς, ιδίως σε μια στιγμή «μεγάλης επίθεσης απέναντι στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα». (3)

Και οι τρεις κριτικές, πάντως, συντείνουν άλλοτε με ρητό και άλλοτε με υπόρρητο τρόπο στο ίδιο καχύποπτο ερώτημα : μήπως τελικά η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια «εφεδρική λύση» για την επιβίωση του πολιτικού συστήματος είτε προς την κατεύθυνση κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» είτε προς την κατεύθυνση μιας νέας «κεντροαριστεράς» ; Θεμιτό και νόμιμο το ερώτημα, μόνο που πρέπει να εξετάσουμε και να ελέγξουμε την ορθότητα και τις στοχεύσεις του, ιδίως όταν τα βέλη προέρχονται από το τόξο φίλων και συντρόφων που έχουν μπολιαστεί, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό, από τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το πραγματικά ενδιαφέρον στην πρόσφατη κρίση είναι ότι η αναζήτηση πολιτικών για την αντιμετώπισή της φέρνει στο προσκήνιο πολλές από τις σταθερές προτάσεις της ανανεωτικής αριστεράς, που τα τελευταία χρόνια είχαν ξεχαστεί στο όνομα ενός ανερμάτιστου αριστερίστικου λαϊκισμού.
Το δημόσιο συμφέρον, η πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, η φορολογική μεταρρύθμιση, ο εξορθολογισμός του ασφαλιστικού συστήματος, το εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, η οικολογική εγρήγορση είναι μερικά μόνο από τα σημεία που επανήλθαν με εμβληματική σημασία στις μέρες μας, υπό την πιεστική παρουσία του Μνημονίου και της ευρωπαϊκής κρίσης. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί αυτά που ως χτες φαίνονταν (και ήταν) αριστερά προτάγματα έγιναν αίφνης σήμερα «κεντρώα».
Τα περισσότερα, άλλωστε, είχαν ήδη ενταχτεί οργανικά στην αρχική φυσιογνωμία του ΣΥΝ και αλλοιώθηκαν επικίνδυνα –αν δεν εξαφανίστηκαν εντελώς- με τις παραλυτικές ισορροπίες που επέφερε η συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν άλλαξαν λοιπόν οι ιδέες της ανανεωτικής δημοκρατικής αριστεράς, ούτε της χρειάστηκε κάποια «κεντρώα» μετατόπιση για να κατοχυρώσει το ρόλο της χρυσής εφεδρείας στο πολιτικό σύστημα Πολύ φοβάμαι ότι αλλού έγιναν οι μετατοπίσεις – «ανεπαισθήτως», θα έλεγε ο Καβάφης-, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που τα «κόκκινα γυαλιά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παραμορφώνουν πλέον και το πεδίο της όρασης της πραγματικότητας. Για την παρακμιακή κατάληξη αυτής της συμμαχίας δεν έχει κανείς παρά να εξετάσει τις σημερινές κορώνες ορισμένων «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ για την «προλεταριακή στάση πληρωμών», την επιστροφή στη δραχμούλα, την κρατικοποίηση τραπεζών, την έξοδο από την Ε.Ε., και το φωτεινό μονοπάτι «του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα.» ∙ δηλαδή, τη χαοτική χρεοκοπία και τη διεθνή απομόνωση της Ελλάδας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία, που αφορά μάλλον μια «μεσογειακή Κούβα» παρά τη σύγχρονη Ελλάδα που ζει με δανεικά.


Αν υπάρχει, ωστόσο, μια κεντρική διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά και τα άλλα κόμματα της αριστεράς, αυτή αφορά τη στρατηγική στην αντιμετώπιση της κρίσης. Η στάση μας απέναντι στο Μνημόνιο είναι, νομίζω, χαρακτηριστική. Εκεί που κάποιοι φαντάζονται (φαντασιώνονται, ίσως, είναι το σωστό ρήμα) μια γενικευμένη ταξική σύγκρουση και ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού - λες και η πολιτική συμπεριφορά αποτελεί ευθεία αντανάκλαση της ταξικής σύγκρουσης-, η Δημοκρατική Αριστερά υιοθετεί το δρόμο της «ενεργητικής μεταρρύθμισης».

Τονίστηκε έγκαιρα από τους τέσσερις βουλευτές του κόμματος, όχι μόνο η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ για την διολίσθηση προς το Μνημόνιο αλλά και για τον τρόπο που διαχειρίζεται τους όρους της επιβολής του. Από την αρχή της κρίσης έγινε φανερό ότι δεν μας ενδιαφέρουν μόνο τα μέτρα αλλά και τα σταθμά: οι όροι, δηλαδή, που θα εξασφαλίζουν τις αναδιενεμητικές πολιτικές, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα βαφτίσουμε «δικαιώματα και κεκτημένα» τις στρεβλώσεις του συντεχνιακού συνδικαλισμού και του πελατειακού κράτους που το μόνο που κατάφεραν επί δεκαετίες ήταν να συρρικνώσουν το κοινωνικό κράτος, σε βάρος όχι μόνο των μισθωτών και των εργαζομένων αλλά και της ίδιας της έννοιας του πολίτη.

Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε εκείνον τον συνδικαλισμό και εκείνο το κράτος, γιατί ήταν αναντίστοιχο με τις προσδοκίες της ανανεωτικής αριστεράς. Όσοι από μας επιμένουν πως ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους ήταν και είναι ακόμη στρατηγικό πεδίο αγώνων και μεταρρυθμίσεων για την αριστερά, δεν πρόκειται να θρηνήσουμε για την απώλεια του παρασιτικού κρατισμού.

Και, για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους, η κριτική στο πελατειακό κράτος είναι άμεση προτεραιότητα, όχι μόνο επειδή αγγίζει τον ιδεολογικό πυρήνα και τη θεσμική εξέλιξη της μεταπολίτευσης, αλλά κυρίως γιατί αποτελεί ένδειξη της κατεύθυνσης των ταξικών σχέσεων στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Είναι άβολο να θυμίζει κανείς σε φίλους και συντρόφους βασικές μαρξιστικές θέσεις (όπως για παράδειγμα ότι το κράτος αποτελεί συμπύκνωση ταξικών σχέσεων) αλλά ίσως είναι αναγκαίο, την ώρα που ένα κομμάτι της αριστεράς έχει οδηγηθεί σε επικίνδυνες απλουστεύσεις : ότι η κρίση «είναι το παραμύθι με το δράκο», ότι «δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος που η «μεταφυσική της ενότητας» της αριστεράς δεν μπορεί να απαντήσει σε κανένα πραγματικό πρόβλημα.

Η αριστερά σήμερα δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι – ένα αθροιστικό σύνολο υπεράσπισης της αδράνειας και της αμυντικής πολιτικής αλλά διαμορφωτής των εξελίξεων στη βάση ενός προωθητικού σχεδίου για την κοινωνία, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Για να θυμηθούμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη :

«Η στρατηγική όμως της ανανεωτικής αριστεράς, […] βασίζεται στη συνεχή προγραμματική ανανέωση σε συνεχή επαφή και διάλογο με τους πολίτες και τα κινήματα, στη διαμόρφωση προγράμματος μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, στην αναζήτηση ευρύτατων πολιτικών και κοινωνικών συσπειρώσεων και πολιτικών προτάσεων για τη διακυβέρνηση της χώρας και την παρουσία της στην Ευρώπη και τον κόσμο. Μπορεί να μην είναι κατάλληλες οι συνθήκες αυτήν ή εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι παραδεκτό να απορρίπτεται γενικώς και αδιακρίτως κάθε διάλογος και κάθε σύγκλιση. Ιδίως τώρα που με τις εξελίξεις της κρίσης οι πάντες επιδιώκουν διάλογο και συσπειρώσεις με τους πάντες σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο.

Οφείλουμε όλοι μας να κρατήσουμε ανοιχτή την προοπτική για το καλό της αριστεράς και της κοινωνίας μας, να αντιταχθούμε με κάθε πολιτικό τρόπο στην αναπαλαίωση των προτάσεων και των πρακτικών της αριστεράς.» 4.

Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν θα κριθεί, λοιπόν, από τα εύσημα της «αριστεροσύνης» που θα της δώσει η αναπαλαιωμένη αριστερά της αμυντικής διαμαρτυρίας. Θα κριθεί από την ικανότητα της πολιτικής καθοδήγησης του προοδευτικού κόσμου που, μέσα στη σημερινή κατάσταση, αναζητά εναλλακτική διέξοδο όχι μόνο από την οικονομική αλλά και από την πολιτική κρίση. Με άλλα λόγια, η Δ.Α. θα κριθεί από το αν και κατά πόσο θα διαμορφώσει ένα νέο «πολιτικό ορίζοντα προσδοκίας».

Σημαντικά στοιχεία σε αυτό το στοίχημα θα είναι τόσο το πρόγραμμά μας όσο και η αναζήτηση ενός μεταρρυθμιστικού συμβολαίου με τα ζωντανά και προοδευτικά στοιχεία της κοινωνίας, που θέλουν να αφήσουν πίσω τους την Ελλάδα της χρεοκοπίας. Η κρίση που διατρέχει τη χώρα δεν είναι φαινόμενο πρόσκαιρο και επιφανειακό. Αγγίζει το σύνολο των θεσμών και των κοινωνικών πρακτικών, και μας υποχρεώνει να αναστοχαστούμε και τις δικές μας ιδεολογικές διαδρομές και πολιτικές επιλογές, στη μακρά διάρκεια.

Για αυτό, από τα δύο συνθετικά του τίτλου μας, εκείνο που βαραίνει, στην παρούσα συγκυρία, δεν είναι μόνο το «Αριστερά» αλλά και το «Δημοκρατική». Γιατί αυτό που προέχει σήμερα είναι η «δημοκρατική ανασυγκρότηση» της χώρας. Το πεδίο στο οποίο θα συνεχίσει να αναπτύσσεται η κρίση δεν θα είναι μόνο η αδυναμία δανεισμού της χώρας αλλά ο πραγματικός αγώνας για την επαναθεμελίωση της λειτουργίας των θεσμών, των δημόσιων πολιτικών, του ίδιου του κοινοβουλίου.

Ο μεταπολιτικός χουλιγκανισμός των αγανακτισμένων πολιτών (που συμπύκνωσαν την οργή τους στο σύνθημα «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή»), πρέπει να μας προβληματίσει σήμερα. Οι άστοχες εκκλήσεις του πρωθυπουργού («να ματώσουμε»), ο νέος ηθικισμός των εξεταστικών επιτροπών, η εκνομίκευση της πολιτικής ζωής μέσα από τα καθαρτήρια τηλεπαράθυρα η ιδιάζουσα ομηρεία του ΠΑΜΕ, η τσαμπουκαλίδικη προτροπή του «Μετώπου» για αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη «Βουλή της ντροπής» θέτουν, πριν και πάνω από όλα, ένα μεγάλο πρόβλημα δημοκρατίας. Είναι στο χέρι μας να τοποθετηθούμε απέναντι σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα της δημοκρατικής συνθήκης, επιμένοντας πως υπάρχει λύση για την υπεράσπιση της κοινωνίας και του δημόσιου συμφέροντος από την υπεύθυνη Δημοκρατική Αριστερά. Κι όσο για τα άστοχα «εξ οικείων» βέλη, μπορεί να μη φταίει πάντα ο τοξευτής. Ίσως να είναι και το τόξο χαλασμένο.

1. Αλ. Τσίπρας, «Δεν υπάρχει χώρος για ένα ακόμη κόμμα στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς», Αυγή, 29/06/2010.

2. Νίκος Φίλης, «Η κρυφή γοητεία του κέντρου», Αυγή, 11/07/2010.

3. Βλ. απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού (συνεδρίαση 16-17/07/2010), http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=19789&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

4. http://www.ananeotiki.gr/el/readAuthors.asp?authorID=62&page=1&textID=3181

Wednesday, July 21, 2010

Καλό ταξίδι σύντροφε Γιώργο



Ρε μπαγάσα Γιώργο γιατί "έφυγες" έτσι ξαφνικά;... Ενας σύντροφος, ένας
συνάδελφος, ένας φίλος "έφυγε" ξαφνικά σήμερα. Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος
ήταν 45 χρόνων. Καλό ταξίδι σύντροφε... Να σαι καλά εκεί πάνω ρε μπαγάσα...

Tuesday, July 20, 2010

Η συνεδρίαση της ΠΣΕ του Σύριζα και η "ομηρεία" του ΣΥΝ

Περισσότερα από 250 μέλη (δλδ 11 συνιστώσες από 23 άτομα περίπου;) του ΣΥΡΙΖΑ -κυρίως από την Αττική- συμμετείχαν στις διαδικασίες της ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ το Σάββατο στην ΑΣΟΕΕ (Κυριακή δεν συνεχίστηκαν, μετά από απόφαση του σώματος, οι διαδικασίες, καθώς οι ομιλίες ολοκληρώθηκαν την ίδια ημέρα), ενώ τον λόγο πήραν δεκάδες εξ αυτών. Το "παρών" έδωσε ο Αλ. Αλαβάνος χωρίς να πάρει τον λόγο, όπως και πολλά μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Οι περισσότεροι στάθηκαν στα ζητήματα της περιόδου και στα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η τοπική αυτοδιοίκηση, ο “Καλλικράτης” και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν επίσης θέματα που απασχόλησαν πολλούς, ενώ τα οργανωτικά ζητήματα του σχήματος και η ανάγκη για δημοκρατική εμβάθυνση τέθηκαν για άλλη μια φορά επιτακτικά. Ταυτόχρονα κατατέθηκαν οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το ζήτημα του χρέους, όπως και για άλλα θέματα (π.χ. εθνικοποίηση τραπεζών κ.λπ.) που απασχολούν τα μέλη του σχήματος και τις συνιστώσες του. Επιπλέον συνομολογήθηκε ότι στην πρώτη φάση “της σκληρής επίθεσης εναντίον του κόσμου της εργασίας” η κυβέρνηση βγήκε νικήτρια, ενώ πολλοί στάθηκαν στον ρόλο που οφείλει να διαδραματίσει η αριστερά το επόμενο διάστημα για να βρεθεί στο προσκήνιο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Επίσης, το πώς οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα διασφαλίσουν την ενότητα του σχήματος και πώς θα τη διευρύνουν, αποτέλεσε αιχμή σε πολλές τοποθετήσεις. Στο τέλος της ημέρας αποφασίστηκε να συγκροτηθεί τριμελής επιτροπή από τους Γ. Μπανιά, Ν. Βούτση και Γ. Θεωνά για να διαμορφώσουν το τελικό κείμενο - απόφαση της ΠΣΕ.

Όλα στο τραπέζι

Όλα τα ανοιχτά ζητήματα που απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ τέθηκαν στο τραπέζι. Ο Ν. Βούτσης (ΣΥΝ) είπε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρόν και μέλλον, δεν είναι γκρίζος, απολίτικος και αναλώσιμος” και πρόσθεσε ότι “οφείλουμε να κάνουμε αποφασιστικό, πολιτικό ρήγμα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, για να δημιουργηθεί νέο πολιτικό τοπίο”. Ο Γ. Θεωνάς (ΚΕΔΑ) σημείωσε ότι “η ΠΣΕ δεν συγκροτήθηκε όπως προβλέπεται στην απόφαση της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης”, ενώ πρότεινε να συγκληθεί η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Σεπτέμβριο. Ο Τ. Γιαννόπουλος (Ξεκίνημα) είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ζητήσει την άρνηση της αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους και ο Π. Κοσμάς (Κόκκινο) έκανε λόγο για “αναδιαπραγμάτευση του χρέους” και καμπάνια του σχήματος γι' αυτό. Ο Π. Μαντάς (ΔΗΚΚΙ) ανέφερε ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος κατά του Μνημονίου αλλά “και κατά του καθεστώτος των κυβερνήσεων από το '89 και μετά”. Ο Αλ. Φλαμπουράρης (ΣΥΝ) στάθηκε στην ανάγκη να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης των συμμετεχόντων στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Μ. Μπόλαρη (ΔΕΑ) τόνισε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ πάει μαζί με την ανατρεπτική πολιτική” γι' αυτό και η Δημοκρατική Αριστερά επέλεξε άλλον δρόμο. Ο Χρ. Καραμάνος (ΚΟΕ) κατέθεσε την επιφύλαξη της ΚΟΕ για τις δύο εισηγήσεις και πρόσθεσε -μιλώντας για κινήσεις του ΣΥΝ στα δημοτικά της Ελευσίνας και της Νίκαιας, τις οποίες αρνήθηκαν οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ- πως “αν θέλουμε ΣΥΡΙΖΑ, τότε πρέπει να μπει τέλος στους ηγεμονισμούς”. Η Μ. Μπαρζέφσκι (Ρόζα) υπογράμμισε την “ανάγκη να επιτευχθούν μικρές νίκες για να ξαναφέρουν τον κόσμο πίσω” και η Δ. Χαραλαμπίδου (ΣΥΝ) στάθηκε στη σημασία παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ στον ιδιωτικό τομέα όπου ανθεί ο εργασιακός μεσαίωνας και οι απολύσεις. Ο Π. Ζούνης (ΑΚΟΑ) τόνισε ότι “ακόμη και αν δεν καταφέρουμε να κατεβάσουμε παντού ψηφοδέλτια να δημιουργήσουμε κινήσεις που να μιλήσουν με τον κόσμο για τη συγκυρία και τον Καλλικράτη”.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Που είναι τα "παχειά λόγια" του Τσίπρα ότι: ".... από Δευτέρα ο ΣΥΝ θα πάρει την υπόθεση του Συριζα στα χέρια του...."; Υπάρχει κανένας που να αμφισβητεί ότι πλέον ο ΣΥΝ είναι "όμηρος" των συνιστωσών του Σύριζα; Πότε τελειώνει εκείνος ο μήνας που είχε δώσει διορία ο Δημ. Παπαδημούλης για να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΝ τη θέση του; Τη λεει ο βουλευτής μετά και την συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής;

Για μια προοδευτική, οικολογική διέξοδο από την κρίση

Του Γιάννη Σακιώτη

Η βαθιά κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα, αναδύει νέα σοβαρά προβλήματα κλιμάκωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και απειλεί με αποπτώχευση και απώλεια της αξιοπρέπειας σημαντικά τμήματα του πληθυσμού.

Σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, η χώρα μας έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει μακροχρόνια οξύτατα οικολογικά προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την αλόγιστη χρήση ή από τη βάναυση εκμετάλλευση των πολύτιμων φυσικών μας πόρων τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα, υπάρχει η πρόκληση να κατορθώσουμε ως κοινωνία να δημιουργήσουμε και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε ευκαιρίες για την ανάπτυξη μιας ισόρροπης πράσινης οικονομίας, ως μια ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση.

Η ανάγκη για πράσινη στροφή της οικονομίας δεν έρχεται σε μια λανθασμένη χρονική στιγμή. Αντίθετα, είναι μια ώριμη δυνατότητα για τον κόσμο της οικονομίας, που επιπλέον έχει πολύ μεγάλη κοινωνική αποδοχή.

Βασική προϋπόθεση όμως για την αλλαγή της οικονομίας είναι η ύπαρξη συνεκτικού κοινωνικού ιστού. Και στη συνέχεια, η δίκαιη αναδιανομή του οικονομικού αλλά και του περιβαλλοντικού οφέλους της πράσινης οικονομίας σε ολόκληρη την κοινωνία. Διαφορετικά, πράσινη οικονομία χωρίς κοινωνική συνοχή και χωρίς μηχανισμούς αναδιανομής δεν είναι τίποτε περισσότερο από πράσινο καπιταλισμό, μια δηλαδή σκληρή και επιθετική αγορά μεγάλων συμφερόντων και μεγάλων κερδών στο όνομα του περιβάλλοντος, αλλά όχι στο όνομα της κοινωνίας. Η Δημοκρατική Αριστερά ιδρύθηκε από ενεργούς προοδευτικούς πολίτες για να αγωνιστεί για την προώθηση των σύγχρονων και ρεαλιστικών περιβαλλοντικών πολιτικών που χρειάζεται η χώρα μας αλλά και τη δημιουργία μιας κοινωνικοποιημένης πράσινης οικονομίας.

Είναι άραγε εφικτή μια τέτοια προοπτική; Η απάντηση είναι ναι. Ωστόσο, δεν αρκούν οι όποιες καλές προθέσεις και διακηρύξεις. Αυτό που λείπει και χρειαζόμαστε είναι ένα μίγμα πράσινης οικονομικής πολιτικής, με ισχυρό κοινωνικό χαρακτήρα, περιεχόμενο και στόχευση.

Πέρα από τις ζητούμενες όμως πολιτικές αλλαγές στην οικονομία και τους θεσμούς, η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει να σταθεί και στον άνθρωπο: Εμείς θέλουμε όλοι οι πολίτες να στραφούν προς την πράσινη, δίκαιη και κοινωνικά επωφελή κατανάλωση και χρήση των πόρων. Είναι η απαραίτητη συνθήκη για μια ουσιαστική αλλαγή των κοινωνιών μας που σήμερα είναι έρμαιο των αγορών προς την κατεύθυνση της αειφορίας και της ποιότητας.

Φτάνουν άραγε όλα αυτά; Προφανώς όχι. Κεντρικό μέλημα της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι επίσης ο στόχος για περιβαλλοντική ισότητα ανάμεσα στις γενιές. Είμαστε υπεύθυνοι για την ποιότητα ζωής των νέων και των μελλοντικών γενεών.

Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί και έχει το ιστορικό καθήκον να αναζητήσει μια φιλόδοξη προοπτική αειφόρου ανάπτυξης, με δίκαιη διανομή των κοινωνικών και οικονομικών ωφελειών, που θα εμπνέεται από τα κινήματα, θα τεκμηριώνει τον λόγο της αξιοποιώντας την επιστημονική συζήτηση και θα συναρθρώνεται με τον λόγο της διαμαρτυρίας και της εναλλακτικής πολιτικής κατεύθυνσης, τόσο για τα κεντρικά όσο και για τα επιμέρους πολιτικά ζητήματα.

Οι αγώνες της Δημοκρατικής Αριστεράς για ένα διαφορετικό, καλύτερο κόσμο είναι μπροστά μας.

*Ενεργός πολίτης του οικολογικού κινήματος, ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Η Απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για τις ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θεωρεί ότι αυτές οι εκλογές οφείλουν να έχουν κυρίως αυτοδιοικητικό χαρακτήρα και δεν αποτελούν δημοψήφισμα για το μνημόνιο και για την κυβερνητική πολιτική συνολικά. Παράλληλα όμως, σε αυτές τις εκλογές είναι ευκαιρία να αναδειχθούν εναλλακτικές πολιτικές προοδευτικού χαρακτήρα που σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο θα ανακουφίζουν τους πολίτες από τις συνέπειες της κρίσης, θα βοηθούν τις ασθενέστερες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες και θα ενισχύουν ένα πλαίσιο δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στην παραγωγή τοπικών προϊόντων και πολιτικών.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ εκτιμά πως η Αυτοδιοίκηση βρίσκεται στη δίνη μίας έντονης κρίσης αξιών, αξιοπιστίας, εξάρτησης από την κεντρική διοίκηση και πολιτικού προσανατολισμού που οφείλεται τόσο στην άρνηση της κεντρικής διοίκησης να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές αλλαγές για την ενίσχυση του θεσμού, όσο και στην αδυναμία της ίδιας της αυτοδιοίκησης να διατυπώσει σαφές πολιτικό πρόγραμμα ανάπτυξης της αυτονομίας της οικονομικά και διοικητικά. Με την έννοια αυτή η Αυτοδιοίκηση αποτελεί τμήμα της κρίσης του συνολικού πολιτικού συστήματος.

Κατά συνέπεια, απαιτούνται πολιτικές που θα ανατρέπουν αυτό το κακό κλίμα και θα ενισχύουν την αξιοπιστία, την δημοκρατική διεύθυνση, την χρηστή οικονομική διαχείριση και τον κοινωνικό ρόλο των μονάδων της αυτοδιοίκησης.

Αυτές τις πολιτικές επεξεργάστηκε και έδωσε για συζήτηση στη κοινωνία της αυτοδιοίκησης, στις πόλεις και τις περιφέρειες η Δημοκρατική Αριστερά.

Ως προς τα θέματα της εκλογικής τακτικής, αυτά συνοψίζονται στα παρακάτω σημεία:

1. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ επιλέγει την πολιτική της συμμετοχής στις διοικήσεις των δήμων και των περιφερειών της χώρας για να μπορέσει να ασκήσει τις ριζοσπαστικές πολιτικές της και να φανεί χρήσιμη ως φορέας για την Ελληνική κοινωνία. Με αυτή την έννοια θα ενισχύσει ενωτικές και αυτόνομες τοπικές πρωτοβουλίες και θα βοηθήσει στην διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, ενώ σε κάθε περίπτωση στρατηγική της επιλογή αποτελεί η συνεργασία των δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας.

2. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα συνεχίσει να στηρίζει και να συνεργάζεται με δημάρχους που είχε παλαιότερα ενισχύσει την εκλογή τους, εκτός και αν υπάρξουν σοβαρές διαφορές με το πλαίσιο της πολιτικής της,

3. Ιδιαίτερο βάρος δίδεται στην Περιφέρεια Αττικής και στον Δήμο της Αθήνας, όπως επίσης και στους δύο μεγάλους Δήμους της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά. Η Περιφέρεια Αττικής και ο Δήμος της Αθήνας μπορεί να σηματοδοτήσουν την εφαρμογή της κεντρικής επιλογής του κόμματος για την στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασία με την πολιτική οικολογία. Ειδικά για τον Δήμο της Αθήνας η Δημοκρατική Αριστερά, στο πλαίσιο αυτής της επιλογής θα εξαντλήσει κάθε περιθώριο για να επιτευχθεί η απαιτούμενη αλλαγή, για την ήττα των γκρίζων πολιτικών των τελευταίων χρόνων.

4. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση λόγω της ύπαρξης του γνωστού τριγώνου του υπερσυντηρητισμού, του εθνικισμού και της ακροδεξιάς. Η Δημοκρατική αριστερά θα κινηθεί ώστε να ενισχυθεί το αίτημα για αλλαγή στην διοίκηση της πόλης, που εκφράζεται από πολίτες ευρέως πολιτικού φάσματος. Έτσι θα συμβάλει στη δημιουργία ευρύτερης συσπείρωσης δημοτικών και νομαρχιακών κινήσεων με την συμμετοχή ομάδων και κινήσεων πολιτών για την συγκρότηση ενός μετωπικού ψηφοδελτίου νίκης.

5. Για τον Πειραιά εξετάζουμε όλες τις προϋποθέσεις για την μορφή της εκλογικής παρουσίας μας πάντα στο πλαίσιο της επιλογής της συνεργασίας μας με τους Οικολόγους-Πράσινους.

6. Επιδιώκουμε τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες της αριστεράς με την πολιτική οικολογία στις υπόλοιπες περιφέρεις της χώρας και τέλος

7. Σε όλους τους άλλους δήμους της χώρας επιλέγουμε την διαμόρφωση αυτόνομων σχημάτων των τοπικών κοινωνιών που πολιτικά θα εκφράζουν την ευρύτερη συσπείρωση πολιτών εναλλακτικής και προοδευτικής κατεύθυνσης των Οικολόγων-Πράσινων, του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ.

*** Αναλυτικά η απόφαση εδώ

Friday, July 16, 2010

215 προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων υπέρ της Δημοκρατικής Αριστεράς

Σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών, της διανόησης, των γραμμάτων, της ακαδημαϊκής κοινότητας, εκφράζουν με κείμενο που υπογράφουν τη στηριξή τους στη Δημοκρατική Αριστερά, τονίζοντας πως "μέσα στην πολύπλευρη κρίσην οικονομική, κοινωνική αλλά και κρίση αξιών και ηθικής που βιώνει η χώρα μας, η 'Δημοκρατική Αριστερά', ένα κόμμα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό και ανανεωτικό, μπορεί να δώσει με τις ιδέες, τις προτάσεις και τους αγώνες της μια νέα ελπίδα στους Έλληνες και στις Ελληνίδες".
Εδω τα ονόματα των 215

Thursday, July 15, 2010

Τι λες Δημήτρη;

Στον Σύριζα χθες αποφάσισαν: ".... ότι οφείλουμε να ανασυγκροτήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης" και ότι η Γραμματεία μπορεί να παίρνει αποφάσεις, με αυξημένες πλειοψηφίες, εντός των πλαισίων της συμφωνημένης πολιτικής". Με την απόλυτη συμφωνία και του Συνασπισμού (η πλειοψηφία του οποίου έχει συμφωνήσει στην ουσιαστική διάλυση του κόμματος) ο Συριζα αποκτά δομές και λειτουργίες ενιαίου κόμματος, κόντρα στις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης που είχε δώσει ένα μήνα διορία για να "ξεκαθαριστούν" οι σχέσεις Συν - Σύριζα τι λεει;

Διαβάστε εδώ αναλυτικό ρεπορτάζ από την Αυγή

Tuesday, July 13, 2010

Η "Πιπεριά" στο Αγκίστρι...

Λίγες μέρες ξεκούρασης είναι πάντα αναγκαίες. Εξάλλου μας περιμένει "θερμός" χειμώνας. Θα φορτώσουμε τις μπαταρίες μας στο όμορφο Αγκίστρι και θα επιστρέψουμε δυνατότεροι γιατί μας περιμένει ένας πολύ (δύκολος αλλά...) όμορφος αγώνας με τη Δημοκρατική Αριστερά. Καλό καλοκαίρι... Τα λέμε...

Sunday, July 11, 2010

Ηταν κάποτε η Αυγή μας...

Για δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή ο φίλτατος Νίκος Φίλης (διευθυντής της Αυγής, αλλά και μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού με την τάση Τσίπρα) αφιερώνει μια σελίδα στη Δημοκρατική Αριστερά. Αν ο Νίκος Φίλης προσπαθεί να μας "διώξει" από αναγνώστες (έχει άραγε τέτοια πολυτέλεια;) της Αυγής, να ξέρει ότι είναι σε καλός δρόμο! Υ....Γ. Προφανώς και δεχόμαστε κριτική. Αλλά είναι φορές που πρέπει να κρατάμε και τα προσχήματα. Ο νοων νοείτο!
Υ.Γ. Ηταν κάποτε η Αυγή μας. Η Αυγή όλων των αριστερών που ήθελαν να συζητούν νηφάλια και ψύχραιμα τις διαφωνίες και τις διαφορές τους... Τώρα την μετέτρεψαν σε όργανο της πλειοψηφίας του ΣΥΝ...

Στεναχωριέμαι…

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Τελευταία το όλο είναι μου υποφέρει. Όλα γύρω μου έχασαν την ομορφιά και την φρεσκάδα τους. Μπήκαμε στο καλοκαίρι και αντί να χαρώ που πλησιάζουν οι διακοπές εγώ μαζεύω πίκρα και χολή. Με πλημμυρίζουν τόσες σκέψεις:
*Το Δ.Ν.Τ. και η Ε.Ε. έχουν προεξοφλήσει την διαιώνιση του άγχους και της ανασφάλειας μας. Άλλοι κλέψανε και άλλοι πληρώνουν! Το ασφαλιστικό που μας ετοιμάζουν θυμίζει ένα φρέσκο λιμαρισμένο λαιμητόμο με ένα ανυπόμονο δήμιο να μας περιμένει.
*Τα δήθεν ελεύθερα και αντικειμενικά εναρμονισμένα ενημερωτικά δελτία των Μ.Μ.Ε. στάζουν καθημερινά χολή .Υποτιμάνε την νοημοσύνη μας. Σε διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα και προσπαθούν να σε πείσουν να σκύψεις το κεφάλι. Να δεχτείς αδιαμαρτύρητα να σου στριμώξουν το βίο σε ένα στενό ξύλινο κουτί που θυμίζει φέρετρο. Δεν ακούς ούτε μία καλή είδηση, κάτι θετικό ή αισιόδοξο. Αυτά ισχύουν για μένα και για άλλους εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Θα έπρεπε να χαρώ που δεν είμαι μόνη που στεναχωριέμαι αλλά….
*Που θα πάει αυτό το καλοκαίρι; Τα Σαββατόβραδα στην Αθήνα που σφύζανε οι δρόμοι και τα μπαράκια από κόσμο και νεολαία βλέπεις μόνο άδειους δρόμους και μαγαζάκια που έκλεισαν.
*Καθημερινά μαθαίνεις για απολύσεις και κρέμασμα επιχειρήσεων λόγω χρεών. Όπου γυρίζεις το κεφάλι σου βλέπεις μόνο τράπεζες που δηλώνουν κέρδη και επιχειρήσεις και οικογένειες που δηλώνουν χρέη.
*Η σχετικά μεγάλη ομάδα των πενηντάρηδων ,που κάποτε είχε μεγάλη ζήτηση λόγω εμπειρίας και επιστημονικών προσόντων ,απειλείται πολύ περισσότερα από άλλες ομάδες επειδή κανένας δεν θα μπει στον κόπο να τους προσλάβει .
*Ο οργισμένος λαός μας αναγκάζεται να κόψει από εδώ και εκεί και να περιορίσει από την άλλη. Μαθημένος με αγώνες και μάχες βγαίνει στους δρόμους και φωνάζει αλλά κουράστηκε, για πολλοστή φορά, να σφίξει το ζωνάρι. Ως πότε να πληρώσει τα σπασμένα; Οι νόμοι συνεχίζουν να εφαρμόζονται επιλεκτικά στους πολλούς φτωχούς και είναι ανύπαρκτοι για τους λίγους
*Με ποια χαρά να μπει η Ελλάδα σε μία τρίχρονη περίοδο στερήσεων και μιζέριας; Με πόσο ενθουσιασμό να ατενίζει το μέλλον που θυμίζει φυλακή ;Για τι να ψηφήσει ο έλληνας κάποιους που a priori είναι λαμόγια;
Το μόνο που με κάνει να αισιοδοξώ είναι ότι η χώρα μας έχει προϊστορία. ,έχει περάσει από κακουχίες και δυστυχίες και όμως επιβίωσε. Πέρασαν πάνω της 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, δύο παγκόσμιους πολέμους και τόσες απειλές και όμως άντεξε. Δεν ηττήθηκε και καθημερινά συγκεντρώνει δυνάμεις προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις καινούργιες συνθήκες .Μοιάζει με έναν άλλο Φοίνικα ,το αρχαίο πτηνό των Αιγυπτίων που ζούσε 500 χρόνια όταν διαισθανόταν πως έρχεται το τέλος άναβε φωτιά από αρωματικά φυτά και καίγονταν για να αναγεννηθεί κατόπιν από τις στάχτες του. Η Ελλάδα όσο και να την ταλαιπωρούν και να την βασανίσουν αύριο θα αναγεννηθεί!

Saturday, July 10, 2010

Ο σ. Φώτης Κουβέλης πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς

Ομόφωνα εξελέγη ο Φώτης Κουβέλης πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, στη διάρκεια των εργασιών της πρώτης συνεδρίασης της Πολιτικής Επιτροπής. Κατά την 1η σύνοδο της Πολιτικής Επιτροπής συγκροτήθηκαν η Εκτελεστική Επιτροπή και οι επιτροπές για τις θέσεις του 1ου Συνεδρίου και γα την κατάρτιση του καταστατικού του κόμματος που θα εγκριθεί από το Συνέδριο. Στην ομιλία του ο Φ. Κουβέλης τόνισε ότι η αριστερή απάντηση στην κρίση απαιτεί γνώση και θέληση, διάλογο στην κοινωνία και πολιτικό αγώνα.
Συνέχισε λέγοντας ότι η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να πάρει μια μεγάλη πρωτοβουλία κοινωνικού, επιστημονικού, και πολιτικού διαλόγου για τη διέξοδο από τη κρίση. «Να συζητήσει παντού και επεξεργαστεί μεγάλες και μικρές προτάσεις, συσπειρώνοντας εκείνους που προσδοκούν ένα κράτος χωρίς πελατειακές εξυπηρετήσεις, πολέμιο και όχι παραγωγό της διαφθοράς και της παραοικονομίας» εξήγησε.
"Σε συνθήκες κρίσης δεν απειλούνται μόνον τα εισοδήματα, αλλά και οι αξίες της συλλογικότητας και της ανθρωπιάς"
Βασικές μας σταθερές, επισήμανε ο Φ. Κουβέλης, είναι ο επίμονος αγώνας κατά των ανισοτήτων, η προστασία της αξίας της εργασίας και η στήριξη της παραγωγικής δραστηριότητας. Καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το ασφαλιστικό και τις εργασιακές ρυθμίσεις, πρόσθεσε, επειδή δεν δεχόμαστε ως μόνο κριτήριο τον εκβιασμό των πιστωτών και των κέντρων ισχύος της ΕΕ.Ο κ. Κουβέλης άφησε αρκετές αιχμές για τον τρόπο δράσης άλλων δυνάμεων, σημειώνοντας ότι είναι αδύνατο να συγκροτηθεί ισχυρό κοινωνικό ρεύμα πάνω στα «όχι». «Απαιτούνται εναλλακτικές λύσεις. Είναι πιο επίπονο, δεν έχει την ευκολία της καταγγελίας, όμως δεν συσπειρώνονται οι εργαζόμενοι, οι πολίτες αλλιώς. Τα σημάδια στις κινητοποιήσεις είναι πασιφανή» υπογράμμισε με νόημα.
Παράλληλα επίσημανε ότι οι προτάσεις πρέπει να μην διέπονται από συντεχνιακή αντίληψη, αλλά να κυριαρχούνται από το δημόσιο συμφέρον. «Και ακόμη, η κοινωνική δράση πρέπει να δυναμώνει και να μην υπονομεύει την κοινωνική αλληλεγγύη. Ξέρουμε ότι σε συνθήκες κρίσης δεν απειλούνται μόνον τα εισοδήματα, αλλά και οι αξίες της συλλογικότητας και της ανθρωπιάς.»
Για το συνέδριο εξέφρασε την ελπίδα να είναι ένα σύνολο πρωτοβουλιών και διαδικασιών που θα αναδείξουν τις αξίες της Δημοκρατικής Αριστεράς. «Η Δημοκρατική Αριστερά προχωράει μπροστά. Το κόμμα μας δεν μασάει τα λόγια του. Συγκρούεται όταν και όπως πρέπει, με στόχο πάντα τη συγκέντρωση δυνάμεων, την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών.» Θα δουλέψουμε με δημιουργικότητα, συντροφικότητα, αποτελεσματικά, ενωτικά με κατανόηση και σεβασμό στη διαφορετική άποψη για να αναδείξουμε την αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία και την περιμένει» κατέληξε.

Για την «ανανεωτική» Δημοκρατική αριστερά

Της Σώτης Τριανταφύλλου
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ· υπήρξαν και υπάρχουν «αριστεροί δημοκράτες», μονάδες, παρέες· υπήρξε και υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· υπάρχει σοσιαλφασιστικό· υπάρχει κι ο σχηματισμός που ελάχιστα διαφέρει από το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μέρος ενός ευρωπαϊκού (και παγκόσμιου) φαινομένου μιας και δίπλα στα παλιά κομμουνιστικά κόμματα έχουν εμφανιστεί κομμουνιστογενείς ομάδες (π.χ. το γαλλικό «Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» που εκπροσωπεί ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, η ιταλική «Κομμουνιστική Επανίδρυση») οι οποίες θα όφειλαν να βρουν τρόπο να συνεργαστούν με τα ΚΚ· τα ΚΚ, παρότι «χρεοκοπημένα», αποτελούν το κρυφό ιδανικό τους. Αν κάποιο κόμμα στερείται νοήματος, αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: εφόσον οραματίζεται την εργατική επανάσταση (υπό ασαφείς όρους), με το να ψευτοδιαφοροποιείται από το ΚΚΕ υπονομεύει τους ίδιους του τους στόχους.
Καθώς, όσα ενώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ είναι περισσότερα και σημαντικότερα από όσα τον χωρίζουν, η κυρίαρχη φυσιογνωμία της ελληνικής αριστεράς είναι σταθερά δογματική και θηριώδης· με φωνή διαπεραστική, με ύφος επιθετικού θύματος· χωρίς δημοκρατική παιδεία· χωρίς σεβασμό στους θεσμούς· «εργατιστική», «οικονομιστική», λαϊκιστική. Όχι ότι το ΚΚΕ –το οποίο αποτελεί διεθνή εξαίρεση σε ό,τι αφορά την εκτίμηση της ιστορίας, την ερμηνεία του μαρξισμού-λενινισμού (με έμφαση στον λενινισμό), την αδιαλλαξία προς τα υπόλοιπα «αριστερά» κόμματα– θα δεχόταν να συνεργαστεί με τους «προδότες» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηθική της πίστης/προδοσίας που το διέπει εμποτίζει με μισαλλοδοξία και φανατισμό ολόκληρη την κοινωνία· το ΚΚΕ έχει επιβάλει τον ηθικό του κώδικα εδώ και εβδομήντα χρόνια: χάνοντας τον εμφύλιο πόλεμο (τον καταδικασμένο από την αρχή) κέρδισε την ειρήνη· η Ελλάδα έγινε μια δεξιά δικτατορία με σοβιετόφιλους πολίτες· μικροαστούς, συντηρητικούς «αριστερούς»· τόσο κατατρεγμένους (όχι μόνον από την δεξιά αλλά από την ίδια τους την παράταξη) που δεν είχαν την ενέργεια για να σκεφτούν. Κανείς δεν μπορεί να ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης πραγματικότητας· το ΚΚΕ όμως ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης μυθολογίας. Γι’ αυτό –και για πολλούς άλλους πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους– το ΚΚΕ εσωτερικού, που από το 1968 υποσχόταν μια «κοινωνική» δημοκρατική αριστερά, μια αριστερά ευρωπαϊκή, απέτυχε. Το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ («εξωτερικού») απέκτησε και διατηρεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την εκλογική του: η ηθική, ο εσωτερικός πολιτισμός του, η ρητορική του αντιστοιχούν στην ελληνοθωμανική καθυστέρηση. Και εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης εκφράζει τη συστηματικά απλοϊκή του γνώμη «στον δρόμο», ευαγγελιζόμενο την προλεταριακή επανάσταση. Ωστόσο, για οποιαδήποτε επανάσταση χρειάζονται επαναστάτες· ειδικά για μια προλεταριακή επανάσταση είναι απαραίτητοι οι επαναστάτες προλετάριοι.
Έχουμε λοιπόν την αριστερά που αξίζουμε; Μπορούν να φέρουν τον χαρακτηρισμό της αριστεράς κόμματα σαν το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως ενώ προχωρεί ο 21ος αιώνας δικαιούμαστε μια αριστερά που να μηδενίζει –όσο είναι δυνατόν– το κοντέρ αυτής της τρελής ιστορίας η οποία έχει να επιδείξει, εκτός από «αγώνες» και ηρωισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα, αιματηρές εκκαθαρίσεις, μοιραία σφάλματα; Για να δικαιούμαστε μια «κανούργια» (όχι «ανανεωτική», αλλά καινούργια) αριστερά πρέπει, κατ’αρχάς, να την επιζητούμε: ο χρόνος θα δείξει αν η πρωτοβουλία των τεσσάρων βουλευτών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει κάποια κοινωνική ανάγκη, ή αν πρόκειται για μια απαραίτητη αλλά μάταιη κίνηση αψηφισιάς. Έτσι κι αλλιώς, το διάβημα άργησε υπερβολικά: ακόμα και το 1968 ήταν ήδη πολύ αργά· η αριστερά έχασε το βήμα της μοντέρνας εποχής· ήδη, από τη δεκαετία του ’30 έπαψε να αποτελεί όχημα κοινωνικής πρωτοπορίας. Στη δεκαετία του ’60 και του ’70, πολλές από τις απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλίες της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροδεξιάς. Η αριστερά εξέπεσε στον αντιδυτικό μηδενισμό και στην ανόητη «πολιτική ορθότητα» που εξελίχθηκε σ’ ένα νέο κατεστημένο. Χωρίς καμιά ενοχή, χωρίς καμιά αυτοσαρκαστική χειρονομία.
Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα: 1) πλήρης ρήξη με την ιστορία και την πολιτεία του ΚΚΕ 2) ανάδειξη καινούργιων αναλύσεων της σημερινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης με παράλληλη ανάδειξη καινούργιων λύσεων: άνοιγμα ενός ευρέος διαλόγου γύρω από την πολιτική και τον τρόπο της ζωής 3) οργάνωση ενός δημοκρατικού κόμματος με χαλαρές δομές στη βάση μιας διακήρυξης που να περιλαμβάνει τα πρωταρχικά ζητήματα της οικονομίας και της δημοκρατίας: παραγωγή τοπικών προϊόντων (μείωση εισαγωγών)· χωρισμός εκκλησίας-κράτους· δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας· σταδιακή κατάργηση του στρατού· «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...)· εκπαιδευτική μεταρρύθμιση· περιβαλλοντική προστασία· περιορισμός δημόσιου τομέα και γραφειοκρατίας· άρση της μονιμότητας· ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας· τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους· μεταναστευτική πολιτική (σταματώ εδώ: το «μανιφέστο» για μια δημοκρατική αριστερά καταλαμβάνει κάμποσες σελίδες).
Η ουσία είναι ότι για να παίξει η αριστερά «θετικό» ρόλο, όχι τον θορυβώδη και κενό περιεχομένου που έχει συνηθίσει να παίζει (γόοι και κραυγές και αιώνιοι πόνοι) θα χρειαστεί καινούργια πρόσωπα με καινούργιες ιδέες και λέξεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υποβάλουμε σε ευθανασία τα «παλιά» πρόσωπα όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί θερμοκέφαλοι που δεν λείπουν από κανέναν πολιτικό χώρο: στα πλαίσια και στις παρυφές της «ανανεωτικής» αριστεράς συναντάει κανείς τους καλύτερους από τους πρεσβύτερους συμπολίτες μας (και, αναπόφευκτα, μερικούς που δεν θα ήθελε να συναντήσει ποτέ...)
Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες. Από τη φύση της, η αριστερά (φύση που έχει διαστραφεί: έτσι προκύπτει η αλλόκοτη ανάγκη για το επίθετο «δημοκρατική» που θα έπρεπε να περιττεύει), είναι δύναμη επαναστατική μέσα στην καθημερινότητα· δεν κολακεύει τους κομφορμιστές: είτε τους θαμπώνει, είτε τους ανοίγει τα μάτια.

Πηγή: Athens Voice

Friday, July 9, 2010

Ε και λοιπόν;

Με αφορμή την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα δικαιώματα των Νέων οι Νέοι και Νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς εξέδωσαν την παρακάτω ανακοίνωση: "Δεν είναι εύκολο μέσα σε μία σελίδα να γραφτεί τι ακριβώς ζητάμε ως νέοι και νέες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, ως νέοι και νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς. Με σιγουριά όμως ξέρουμε τι είναι αυτά που δεν ζητάμε. Και σίγουρα δεν ζητάμε κανενός είδους αγιοποίηση, κανένα διαπιστευτήριο για την αγνότητα μας, καμία βεβαίωση ότι είμαστε η μόνη δύναμη αλλαγής. Αν μπορούσαμε τεχνητά να διαχωρίσουμε την όλο και πιο σύνθετη πραγματικότητα σε τρεις και έναν τομείς, την προσωπική ζωή, την εκπαίδευση, την εργασία και τον στρατό για τους νέους άντρες, με σιγουριά μπορούμε να διατυπώσουμε αυτά που δεν μας αρέσουν. Και αυτά που δεν μας αρέσουν, είναι αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε.
Για εμάς, οι διαπροσωπικές σχέσεις των νέων εξακολουθούν να αποτελούν εξαιρετικά επίκαιρο πολιτικό ζήτημα. Πιστεύουμε πως «το προσωπικό είναι πολιτικό» και συνομιλούμε με την πλούσια παρακαταθήκη του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Παράλληλα, επεκτείνουμε τους προβληματισμούς μας από τις γυναίκες στο φύλο, στις σχέσεις, δηλαδή, νέων ανδρών και γυναικών. Στις αγωνίες όσων μαθητών και φοιτητών δεν θέλουν να συμπεριφέρονται ως ’γαλάζια αγοράκια’, όπως λέει και ο Τζίμης Πανούσης. Στα αγόρια και τα κορίτσια, ντόπια ή παιδιά μεταναστών, που πέφτουν θύματα λεκτικής ή και σωματικής βίας. Επίσης, δεν αγνοούμε τη σημασία του ίντερνετ για τους νέους ως μέσου να ξεπεράσουν τη μοναξιά τους. Διεκδικούμε δωρεάν πρόσβαση σε όλους τους νέους στο γρήγορο διαδίκτυο. Παράλληλα, αναγνωρίζουμε τους κινδύνους που συχνά το σερφάρισμα ελλοχεύει.
Φαινόμενα, όπως το cyber-bullying ή η καταγραφή προσωπικών δεδομένων, αποτελούν πολύ σημαντικά πολιτικά ζητήματα για εμάς, που χρήζουν συλλογικής αντιμετώπισης.Ούτε και στην εκπαίδευση τα πράγματα είναι όπως τα ονειρευόμαστε. Θέλουμε να αλλάξει το σύστημα, που από πολύ νωρίς μας βάζει σε διαδικασίες μιας άγονης βαθμοθηρικής αντιπαλότητας, όπου βλέπουμε τον συμμαθητή μας σαν ανταγωνιστή και όχι ως έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε μέσα από τη συνεργασία να δημιουργήσουμε συνθέτοντας τις ανησυχίες μας. Απορρίπτουμε τα σχολεία πολλαπλών ταχυτήτων, που δημιουργούν διαχωρισμούς που δεν προσπαθούν να αναδείξουν τα ιδιαίτερα ταλέντα μας. Ενοχλούμαστε που ένα μέτριο σχολείο το οποίο λογοδοτεί σε μια πεπαλαιωμένη ιεραρχία θα μας οδηγήσει σε ένα εξ ίσου μέτριο πανεπιστήμιο. Σε ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί αυθαίρετα και όχι αυτόνομα, που φροντίζει για την αναπαραγωγή του και όχι για την παραγωγή γνώσης, που ακόμα και οι ελάχιστοι του πόροι κατασπαταλώνται σε δραστηριότητες πέρα της διδασκαλίας και της έρευνας. Θέλουμε δημόσια, διαπολιτισμική εκπαίδευση, απαλλαγμένη από αυταρχισμό, σε όλες τις βαθμίδες. Ζητάμε να χρηματοδοτείται γενναία, αλλά ταυτόχρονα να υπόκειται σε μηχανισμούς αξιολόγησης που θα αντιμετωπίσουν φαινόμενα ασυδοσίας, τα οποία δυστυχώς έχουν γιγαντωθεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η αξιολόγηση αυτή απαιτούμε να στηρίζεται σε ακαδημαϊκά και όχι σε κριτήρια της αγοράς. Επίσης, θα πρέπει να εμπλέκει άμεσα όλους τους φορείς, διδάσκοντες, μαθητές, φοιτητές και γονείς, να ενέχει το στοιχείο της αυτοαξιολόγησης και να μην πραγματοποιείται από γκρίζους γραφειοκράτες. Απαιτούμε την ενίσχυση της κινητικότητας των φοιτητών σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο με ριζική αύξηση των υποτροφιών. Είναι απαραίτητη η ενθάρρυνση των νέων που πραγματοποιούν μέρος των σπουδών τους στο εξωτερικό να συνεργάζονται με φορείς στην Ελλάδα, μεταλαμπαδεύοντας τις εμπειρίες που απέκτησαν.Ασφαλώς, μία από τις βασικές αγωνίες των νέων σήμερα είναι το επαγγελματικό τους μέλλον. Τα τελευταία χρόνια τροποποιείται καθολικά το τοπίο στην αγορά εργασίας, όπου έχει γιγαντωθεί η ανασφάλιστη εργασία των νέων με εξαντλητικά ωράρια και χαμηλούς μισθούς.
Η εργασία από πηγή δημιουργίας γίνεται βάρος. Οι συνθήκες εργασιακής επισφάλειας αποτελούν γενικευμένο φαινόμενο, που δεν αγγίζει μόνο τα παιδιά από τα κατώτερα στρώματα, τις νέες γυναίκες ή τους νεαρούς μετανάστες, αλλά και τα παιδιά μικροαστικών και μεσοαστικών οικογενειών. Στη νέα ασφαλιστική πραγματικότητα το κόστος της ασφάλισης μετακυλύεται συνολικά στους νέους εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται τα όρια ηλικίας κατοχύρωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος, γεγονός που εντείνει την εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε για μια μεικτή οικονομία, όπου το κράτος θα εγγυάται τα εργασιακά και τα επαγγελματικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι το δημόσιο δεν μπορεί να αποτελεί το μεγάλο χωνευτήρι για όλους, αλλά πρέπει να ενθαρρυνθεί η καινοτομία και η νεανική επιχειρηματικότητα. Επίσης, θεωρούμε ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να λειτουργούμε πιο συστηματικά ως συνειδητοί καταναλωτές, αποφεύγοντας τα προϊόντα των εταιριών που δεν σέβονται το περιβάλλον και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ιδίως όσων επιβάλλουν καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Επιθυμούμε να καταπολεμήσουμε την προκλητική ακρίβεια και ταυτόχρονα να επιβαρύνουμε το περιβάλλον όσο το δυνατόν λιγότερο με θεσμούς, όπως τα χαριστικά παζάρια, όπου ανταλλάσουμε αντικείμενα που πλέον δεν μας χρειάζονται. Χωρίς να γινόμαστε ασκητές, αγαπάμε την απλότητα και αξιοποιούμε πρακτικές που προάγουν τη συλλογικότητα: προτιμούμε το ποδήλατο, τα μαζικά μέσα μεταφοράς και ιδίως το τρένο, πειραματιζόμαστε με προγράμματα φιλοξενίας μέσω Διαδικτύου, όπως το couch surfing.
Τέλος, ακόμη και αν στρατηγικός μας στόχος - για να μιλήσουμε και με όρους στρατού - είναι η κατάργηση του, κάτι που θεωρούμε εφικτό ακόμη και βραχυπρόθεσμα, ο στρατός αποτελεί μια πραγματικότητα για τους νέους της χώρας. Σαφέστατα και υποστηρίζουμε τη θεσμική αναγνώριση των μορφών εναλλακτικής θητείας ως ισάξιες και ισόχρονες με αυτήν. Επιπλέον, διεκδικούμε την κατάταξη σε σώματα σχετικά με την ειδικότητα μας και τα ταλέντα μας και την μέσα στον στρατό ύπαρξη εκπαιδευτικών δομών, που σαν δείγμα αλληλεγγύης θα μπορούν να διαμορφώνονται από ειδικευμένους συν-στρατιώτες μας και θα έρχονται να καλύψουν κενά και ανησυχίες μας.
Μας πήρε περισσότερο από την μία σελίδα που μας ζητήθηκε για να παραθέσουμε σε πολύ γενικές γραμμές τους στόχους μας και να περιγράψουμε τι ονειρευόμαστε όσο πιο συμπυκνωμένα γίνεται. Σίγουρα υπάρχουν πολλά κενά και ελλείψεις. Κεντρικό ζήτημα για εμάς παραμένει το πώς. Και πάνω σε αυτό το πως πρέπει να συζητήσουμε με την κοινωνία βασικό συμμέτοχο αρωγό και εμάς ενεργό ακροατή.
"Νέοι και Νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πρώτη συγκέντρωση νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς

Εμείς, οι νέες και οι νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς σας καλούμε στην πρώτη μας συζήτηση το ερχόμενο Σάββατο 10/7 και ώρα 6:30 στα γραφεία του κόμματος μας (Πλατεία Βικτωρίας 5,5ος όροφος). Είναι ευπρόσδεκτοι όλοι! Μέλη,φίλοι ή απλά περίεργοι! Απαραίτητη προϋπόθεση να φέρετε μαζί σας τις απόψεις και να είστε κεφάτοι! Σας περιμένουμε.

Wednesday, July 7, 2010

Οι εξελίξεις στην Αριστερά και η ευθύνη της Δημοκρατικής Αριστεράς

Με ταχύς ρυθμούς προχωρά η διάλυση του ΣΥΝασπισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα, αφού οδήγησαν το κόμμα σε συνέδριο διάσπασης, παρακολουθούν "μοιραίοι και αμέτοχοι" την πλήρη αποσύνθεση του πάλαι ποτέ κόμματος της Ανανεωτικής & Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η συγκρότηση αριστερού βήματος διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς που ανακοίνωσαν προσωπικότητες της πνευματικής, καλλιτεχνικής και αυτοδιοικητικής Αριστεράς είναι άλλη μια ένδειξη ότι είναι θέμα χρόνου ο Αλ. Τσίπρας να μείνει στον πύργο της Κουμουνδούρου μόνος την παρέα του.
Στο μπλογκ "Σκέψεις για τον Συριζα" υπάρχει μια πολύ καλή ανάλυση με τίτλο: Πού το πάει λοιπόν η Πρωτοβουλία; Πρόκειται για μια καλή προσπάθεια απεικόνισης της κατάστασης στον ΣΥΝ/Σύριζα, το Μέτωπο του Αλαβάνου & την Πρωτοβουλία. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε.
Οι εξελίξεις στον ΣΥΝ/Σύριζα αποτελούν δικαίωση της επιλογής για την συγκρότηση της "Δημοκρατικής Αριστεράς". Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ πίστεψε (βλακωδώς...) ότι "καθαρίζοντας" με την Ανανεωτική Πτέρυγα (επιλέγοντας την παραμονή στον Σύριζα στο έκτακτο συνέδριο) θα πάρει τα ηνία του κόμματος, αλλά και του συμμαχικού σχήματος. Πόσο "λίγοι" αποδεικνύονται; Πίστεψαν ότι με κινήσεις φοιτητικού συνδικαλισμού θα μπορούσαν να ασκήσουν πολιτική στην Αριστερά. Ομως τα έχουμε πει. Οταν ο αποτυχημένος επιβραβεύεται θα συνεχίσει την αποτυχημένη συνταγή!
Ο Τσίπρας επέλεξε τον Σύριζα ανοίγοντας (ευτυχώς τελικά...) την πόρτα της αποχώρησης στις Ανανεωτικές απόψεις. Ομως εδώ και καιρό ο... Σύριζα έχει κάνει τις δικές του (άλλες...) επιλογές. Και εκεί που ο Τσίπρας δήλωνε ότι από... Δευτέρα (μάλλον τη Δευτέρα Παρουσία εννοούσε....) θα πάρει ο ΣΥΝ στα χέρια του την υπόθεση του Σύριζα, υπολογίζοντας ότι έτσι θα "καθαρίσει" τον Αλαβάνο και το Μέτωπο, τσουπ του εμφανίζεται τώρα η Πρωτοβουλία για το Βήμα διαλόγου στο οποίο μετέχουν μέχρι και μέλη της ΠΓ του ΣΥΝ. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Πλέον η Κουμουνδούρου καλείται να απαντήσει πως ένα συνέδριο που υποστήριζαν ότι θα είναι ενωτικό και, κυρίως, θα αποτελέσει εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίβνημα που θα κάνει τον ΣΥΝ καλύτερο, ριζοσπαστικότερο & δημοκρατικότερο, έχει εξελιχθεί σε αφετηρία διασπάσεων, αποχωρήσεων και απογοητεύσεων. Ηδη σχεδόν ένα μήνα μετά δεν υπάρχει η παραμικρή αλλαγή στο στάτους με τον Σύριζα. Αντίθετα μετά το Μέτωπο, δημιουργήθηκε και η Πρωτοβουλία διεκδικόντας και αυτή χώρο από τον ήδη περιορισμένο χώρο που προσπαθεί να καλύψει ο Σύριζα.

Αυτές οι εξελίξεις μεγαλώνουν τις ευθύνες της "Δημοκρατικής Αριστεράς". Ηδη χιλιάδες πολίτες βρίσκονται χωρίς κομματική έκφραση, μετά την σταδιακή μετατόπιση του ΣΥΝ σε θέσεις "ξένες" προς τη κουλτούρα της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η "Δημοκρατική Αριστερά" πρέπει με γρήγορους ρυθμούς να συγκροτηθεί σ' όλη την Ελλάδα και να αρθρώσει έναν σύγγχρονο, ριζοσπαστικό, αριστερό λόγο. Το έχει ανάγκλη η κοινωνία, μα πάνω απ' όλα το έχουν ανάγκη οι αριστεροί πολίτες. Οπως τόνισε πρόσφατα ο σ. Φώτης Κουβέλης: "Δεν πρόκειται να αναλωθούμε σε ενδοαριστερές διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Δεν περιμένουμε ότι οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αριστεράς θα αναγνωρίσουν γρήγορα την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών τους επιλογών. Κοιτάμε και προχωράμε μπροστά. Το κόμμα μας μιλάει καθαρά. Συγκρούεται όταν και όπως πρέπει, με στόχο πάντα τη συγκέντρωση δυνάμεων, την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών. Δική μας υποχρέωση είναι να διαμορφώσουμε μαζί με τους πολίτες τη δημοκρατική διέξοδο από την κρίση".

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:Υπάρχει ο δρόμος, υπέρ των εργαζομένων

Η γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ εκφράζει την αγωνία όλων των Ελλήνων για την ασφάλισή τους, τις συντάξεις, το μέλλον των παιδιών τους, για τα κοινωνικά δικαιώματά τους που αποσαθρώνονται. Οι εργαζόμενοι, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι, οι νέες και νέοι, οι συνταξιούχοι, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, διεκδικούν μια διαφορετική πορεία για τη χώρα από αυτή που τους επιφυλάσσουν τα άδικα κυβερνητικά μέτρα και η κρίση του πελατειακού κράτους, της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας και της διαφθοράς.
Οι πολίτες αναζητούν προοδευτική εναλλακτική υπεύθυνη πολιτική για την έξοδο από την κρίση, με δίκαιη κατανομή των βαρών, ριζική αλλαγή και σε βάθος ουσιαστικό εκδημοκρατισμό του κράτους, προστασία του δημόσιου αγαθού.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ τονίζει ότι λύση δεν είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Υπάρχει ο δρόμος, υπέρ των εργαζομένων, στον οποίον μπορούν να συναντηθούν δημοκράτες, σοσιαλιστές, αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες, ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας.

Tuesday, July 6, 2010

Φώτης Κουβέλης: Καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας

Αποσπάσματα από την ομιλία στην Πάτρα στη συγκέντρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς
• Η ελληνική κοινωνία έχει, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ανάγκη από μια σύγχρονη, ανανεωτική δημοκρατική Αριστερά, πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Η οικονομική κρίση, με την ολέθρια παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαρθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά. Και αυτά τα καθήκοντα θέλουμε να τα αναλάβουμε.
• Απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και αλλάζει. Ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αυτός ο ανακαθορισμός αναζητεί την πολιτική του έκφραση.Η ίδια η ελληνική κοινωνία έχει, ιδιαίτερα σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, ανάγκη από μια σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, με δυναμική την παρουσία της στη διαμόρφωση κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Αυτό το κενό σήμερα μόνον η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να το καλύψει.• Η κρίση του χρέους και του δανεισμού δεν είναι ένα λογιστικό μέγεθος.Είναι η τραγική για τη χώρα αποτυχία του πελατειακού κράτους, είναι η δραματική πολιτική και οικονομική αποτυχία των κομμάτων που έστησαν και τροφοδότησαν το πελατειακό κράτος για να αναπαράγουν την εξουσία τους.Διαφθορά, αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, εξυπηρετήσεις, υπέρογκος δανεισμός, οικονομικά μέτρα για να ικανοποιηθούν οι δανειστές, είναι ένα ενιαίο σύνολο, μια ενιαία καταστροφική πολιτική.
• Οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις είναι απαράδεκτες. Πέρα από την πρόδηλη αντισυνταγματικότητά τους, καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας, που κατακτήθηκε με αγώνες, καθηλώνουν τους εργαζόμενους, τους υποτάσσουν στις διαθέσεις και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και διασπούν τη συνοχή της κοινωνίας.Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν ρυθμίσεις που μπορούν, έστω και προσχηματικά, να δικαιολογηθούν ότι εντάσσονται στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και της οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, συντελούν αρνητικά.Η απομειωμένη και καθηλωμένη αμοιβή εργασίας δεν μπορεί να συμμετέχει στη λειτουργία της οικονομίας της χώρας, που παραμένει σε ακινησία.Το ασφαλιστικό σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση αποδομεί και ανατρέπει τα δικαιώματα των πολιτών και στερεί το δικαίωμα στη σύνταξη τις επόμενες γενιές. Δεν υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις του παρελθόντος, που ανορθολογικά και με πελατειακή στόχευση θεσπίσθηκαν.Υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις που υπηρετούν ένα δίκαιο και βιώσιμο κοινωνικό – ασφαλιστικό σύστημα που αναγνωρίζει και σέβεται τα ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών.
• Η ΝΔ διαφημίζει ότι γνωρίζει πώς θα βγούμε από τα δεσμά του μνημόνιου, από την κρίση. Και θα μας το αποκαλύψει μεθαύριο. Οι πολίτες όμως ακόμη περιμένουν ανάληψη ευθυνών από το κόμμα που έφερε σε δυσθεώρητα ύψη έλλειμμα και χρέος. Οι ευθύνες δεν διαγράφονται με την αλλαγή προέδρου.Εμείς δεν κάνουμε αντιπολίτευση για να γυρίσει το δικομματικό εκκρεμές πάλι πίσω. Εργαζόμαστε για την προοπτική της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης, μαζί με τους πολλούς δημοκράτες, προοδευτικούς, σοσιαλιστικών προσανατολισμών πολίτες, πολίτες της πολιτικής οικολογίας.• Αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης σημαίνει ότι η αναγκαία μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους δεν φορτώνεται κυρίως ή αποκλειστικά στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων, αλλά συνδυάζεται με βαθιά αλλαγή του κράτους.
• Δεν πρόκειται να αναλωθούμε σε ενδοαριστερές διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Δεν περιμένουμε ότι οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αριστεράς θα αναγνωρίσουν γρήγορα την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών τους επιλογών. Κοιτάμε και προχωράμε μπροστά. Το κόμμα μας μιλάει καθαρά. Συγκρούεται όταν και όπως πρέπει, με στόχο πάντα τη συγκέντρωση δυνάμεων, την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών. Δική μας υποχρέωση είναι να διαμορφώσουμε μαζί με τους πολίτες τη δημοκρατική διέξοδο από την κρίση.

Monday, July 5, 2010

Eυρωαρνητικές εμμονές και διαστρεβλώσεις

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Δεν πρόλαβε να εμφανιστεί το νέο κόμμα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» και ήδη εγκαλείται από άλλες πλευρές του χώρου και από διακεκριμένους αρθρογράφους για στείρο ευρωδογματισμό, για «άνευ όρων δογματική παράδοση στο ευρωσύστημα» και σχετικοποίηση της στάσης της έναντι των όρων του περίφημου Μνημονίου (Κ. Βεργόπουλος, Ελευθεροτυπία, 2/7/2010, Ν. Φίλης, Αυγή, 4/7/2010).

Ως προς το Μνημόνιο, η «Δ.Α» έχει τοποθετηθεί και διά στόματος Φώτη Κουβέλη με απόλυτη σαφήνεια απορρίπτοντάς το και επειδή ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη δεν αρέσκεται στις επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, απαιτεί την αναθεώρηση των μέτρων και τη δικαιότερη κατανομή των βαρών αναγνωρίζοντας το προφανές, ότι δηλαδή το έλλειμμα και το χρέος αποτελούν υπαρκτά μεγέθη και πραγματικά προβλήματα που δεν επιλύονται με περί μη πληρωμής συνθήματα.

Ο δε αριστερός ευρωπαϊσμός της «Δημοκρατικής Αριστεράς» ταυτίζεται δυστυχώς από τους αρθογράφους άκριτα, αβασάνιστα και σκόπιμα με το σύνολο των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εδώ και δύο δεκαετίες εφαρμόζουν με ευρωδογματική προσήλωση τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανά την Ευρώπη και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Μόνο που αυτό δεν αφορά κατά κανένα τρόπο τη «Δημοκρατική Αριστερά» στην οποία εύκολα και ανέξοδα αποδίδονται απόψεις που δεν της ανήκουν για να ασκείται κριτική σε ένα κατασκευασμένο είδωλο που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα και στην ουσία των θέσεών της.

Η Δημοκρατική Αριστερά χωρίς κανένα συμπλεγματικό σύνδρομο διαρκούς και στείρου καταγγελτισμού ασφαλώς και δεν διστάζει να αναγνωρίσει τα οφέλη που προέκυψαν για τον τόπο και τους πολίτες από την ευρωπαϊκή ένταξη και πορεία, όπως και δεν διστάζει να στιγματίσει και να αντιταχθεί στις σημερινές ευρωενωσιακές πολιτικές αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, διατηρώντας όμως την πεποίθηση ότι η αντιμετώπιση και η υπέρβαση της κρίσης δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο με την αλλαγή των συσχετισμών, των πολιτικών και τον εκδημοκρατισμό των δομών εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τα περί αποχώρησης από την Ε.Ε ή την ευρωζώνη ή τα περί διάλυσης και ανατροπής της οδηγούν, για όποιον το προτιμά, σε ταχύτατη πτώχευση.

Ο σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός της «Δημοκρατικής Αριστεράς» δεν είναι βεβαίως προϊόν κάποιας δογματικής εμμονής, αλλά προκύπτει από διαπιστώσεις επί της ουσίας των οποίων ομονοούν εδώ και μια δεκαετία κινήματα, συνδικάτα, αριστερά κόμματα και πλείστοι προοδευτικοί διανοούμενοι και οικονομολόγοι: ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οικονομίας έχει διογκωθεί και έχει ισχυροποιηθεί τόσο πολύ σε πλανητική κλίμακα και υπό συνθήκες ανοιχτών αγορών, ώστε όχι μόνο έχει κατισχύσει επί της «πραγματικής» λεγόμενης οικονομίας, αλλά έχει πλέον υποτάξει μέσω του δανεισμού τα ίδια τα κράτη και την πολιτική δημοκρατία επιβάλλοντας πολιτικούς μονόδρομους που εξασφαλίζουν τη συνέχεια της μεταφοράς πλούτου από την κοινωνία και τους πολίτες στους πανίσχυρους οικονομικά και πολιτικά πιστωτές.

Μια τέτοια οικονομική και πολιτική ισχύς δεν αντιμετωπίζεται με διάλυση της Ε.Ε ούτε με εθνική αναδίπλωση και επιστροφή στον προστατευτισμό του κάθε επιμέρους εθνικού κράτους. Αυτό θα οδηγούσε σίγουρα σε χρεωκοπία και πιθανότατα σε πολεμικές συρράξεις. Αντιθέτως απαιτούνται ευρύτερες συσπειρώσεις και συνασπισμοί κρατών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ισχύς των χρηματαγορών και να ανακτηθούν τα πρωτεία της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στους επιβεβλημένους από τις χρηματαγορές και τις συντηρητικές κυβερνήσεις μονόδρομους. Και ένα τέτοιο συνασπισμό κρατών αποτελεί βεβαίως η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της οποίας και με αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στα κράτη – μέλη μπορεί να εφαρμοστούν εναλλακτικές πολιτικές προς όφελος της κοινωνίας και των πολιτών και να ανακτηθεί η προτεραιότητα της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στις χρηματαγορές.

Με γνώμονα λοιπόν το εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον της κοινωνίας και των πολιτών, η «Δημοκρατική Αριστερά» δικαίως και ορθώς επιμένει στον αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό σε αντίθεση με τον άκριτο, ανέξοδο και γι` αυτό επικίνδυνο δογματικό ευρωαρνητισμό στον οποίο πολλοί επενδύουν μόνο και μόνο ως εύκολη επιβεβαίωση της επαναστατικότητάς τους.

Η συνάντηση του Ρήγα της Θεσσαλονίκης

Εγινε το προηγουμενο Σαββατο στο μπαρ "Μπαζαρ" συναντηση Ρηγαδων της θεσσαλονικης αν και δεν εγινε πλατια γνωστη η συναντηση μαζευτηκαν πολλοι Ρηγαδες απο το 74 και μετα. Πιστευω οταν θα γινει μια σοβαροτερη προσπαθεια να βρεθουμε εκει ολοι.

Βρεθηκαν οι: Κ. Κουτσομητέλης, Τ. Κατσαρός, Στ. Αικατερινιάδου, Ορ. Καλογήρου, Μιχ.Τριανταφυλλίδης, Λ. Αικατερινιάδου, Λ. Παρθενόπουλος, Μ. Καλογήρου, K. Παρθενόπουλος, Έρ. Κλημεντίδου, Λ. Τσιρίδου, Χρ. Μωραΐτης, Χαρ. Μανζορίδου, Μαν. Λαμπτζίδης, Ντ. Τσικερδάνη, Μπ. Δασκαλόπουλος, Στ. Εφραιμίδης, Π. Ζηβανός, Ν. Παπάζογλου, Μ. Φωτιάδης, Γ. Τζήκας, Μπ. Μουργελάς, Ν. Μάντης, Ηλ.Νιάκας, Θ. Τσιάλας, Θ. Τσιρόπουλος, Μ. Τρουλινού, Γκ. Δουμπή, Κ. Ρουσιάκης, Κ.Γαγανάκης, Κ. Τσικερδάκος, Στ. Καίσαρης, Χρ. Λασκαρίδου, Τ. Καραλιώτας, Θ.Ακριβόπουλος, Θ. Πετρίδης, Γ. Μηλιαράς, Αν. Πουλουκτσή, Γ. Χρονάκης, Χρ. Γκουραμάνης, Αδ. Δράγας, Δώρα Δράγα, Σ. Γεωργιάδου, Δ. Μπράβος, Χρ. Σελίδου,Χρ. Γιαρένης, Γ. Γιαρένης, Σ. Παπαδοπούλου, Ν. Δουκάκη, Ελ. Κουτσού, Γρ.Τσιόκας, Αλ. Κωσνταντινίδης, Π. Κρύος, Δ. Μάνος, Θ. Γκουτνάς, Κ. Τσαβδάρογλου, Χ. Τσούκος, Κ. Ζαγκελίδου, Ολ. Μουλαδούδη, Β. Μεταξάς, Β.Κυριακού, Γ. Διαμαντόπουλος, Γ. Χατζόπουλος, Μ. Καραγιάννης, Κ. Γιαννούλη, Φ. Κέντη, Γ. Μάντζιος, Τ. Μαλάμης, Στ. Κατσικαρης, Θ. Κατσίκας, Α. Κατσίκα, Β Παπαδοπούλου. Θ. Κουρτίδης, Μ. Μπερέστσος, Αργ. Γραβάνης, Ολ. Κοσμίδου, Αθ. Κοτσάμπαση, Αρ. Στυλιανού, Σ. Πανουσιάδης, Δημ. Κωνσταντουδάκης, Χ. Πολίτης, Ν. Ζαχαρής, Κ. Κογκελίδης, Γ. Καζάκος, Ολ. Χατζοπούλου, Ζ. Ακριβούλη, Γ. Μαυρουδής, Β. Στεργίου, Ηλ. Στεργίου, Γ. Μπούρος, Σωτ. Τσιακμάκης, Θ.Χατζηπαντελής, Αγ. Παναγιωτίδου, Γ. Ελευθεράκης, Γ. Πλακάκη, Αν. Εφραιμίδης, Μ. Κανδυλάκη, Αρ. Σταυρίδης, Μ. Πλήκα, Ν. Ηλιάδης, Όλγα Χρυσοστομίδου, Χρ.Χρυσοστομίδου, Βασ. Λυριτζής, Κ. Μπαλή, Ν. Οικονόμου, Γ. Μούλκας, Κ. Χλωμούδης, Σπ.Βούγιας, Π. Παπασαραντόπουλος, Β. Τσιούρδα, Έλ. Χρυσίδου, Β. Ζορκάδης, Δ. Δημητριάδης, Δ. Γιατζόγλου, Γ. Παντής, Ν. Μαραντζίδης, Γ. Κωνσταντινίδης, Ρ. Τριανταφυλλίδου, Κλ. Τσαουσίδης, Τ. Τσιώλη, Λ. Λαμπριανίδης, Μ. Μαγκίρας, Φ. Καζάρα, Σπ. Στεκούλης, Γ. Κομψοπούλου, Γ. Ζερβού, Αντ. Τσαρμποπούλου, Γ. Ρήγας, Γ. Ιωαννίδης, Σ. Λαδά, Ν. Μυσιρλής..