Ιndependent: Φασίστες περιπολούν στην Αθήνα και σκοτώνουν μετανάστες

Στις επιθέσεις των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής αναφέρεται σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα Independent, σημειώνοντας ότι δεν αποτελούν ρητορική οι παραλληλισμοί με την εμφάνιση του ναζισμού και εφιστώντας, παράλληλα, την προσοχή της Ευρώπής για το φαινόμενο αυτό.

«Πραγματικοί φασίστες, με μαύρα πουκάμισα, περιπολούν την Αθήνα κρατώντας σβάστικες και αναμμένες δάδες, αποδεκατίζοντας και δολοφονώντας εθνικές μειονότητες, τη στιγμή που οι διεθνείς κυβερνήσεις μοιάζουν τρομακτικά χαλαρές, αρκεί ο ελληνικός λαός να αποπληρώνει τα χρέη της», αναφέρει χαρακτηριστικά η βρετανική εφημερίδα, τονίζοντας ότι αυτή τη φορά η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί ότι το κόστος της εκκόλαψης του φασισμού είναι πολύ πιο σκληρό και πιο ακριβό από οποιοδήποτε εθνικό χρέος.

Παράλληλα, στο άρθρο επισημαίνεται ότι πλέον οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής δεν στρέφονται μόνο κατά των μεταναστών, αλλά και κατά ομοφυλοφίλων και ανθρώπων με αναπηρίες. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε κλαμπ της Αθήνας φυλλάδια που προειδοποιούν τους γκέι ότι μετά τους μετανάστες έρχεται η σειρά τους.

«Και παρόλα αυτά στην Ευρώπη συνεχίζουν να τους αντιμετωπίζουν ως ένα απλό σύμπτωμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης», συνεχίζει το δημοσίευμα.

«Τα μαχαιρώματα, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις με μοτοσικλέτες έχουν γίνει φαινόμενο ρουτίνας, τόσο που σε πολλές περιοχές της πρωτεύουσας, οι μετανάστες φοβούνται να βγουν έξω μόνοι τους» αναφέρει η δημοσιογράφος, τονίζοντας ότι η επαναφορά ρατσιστικών συναισθημάτων έχει υπάρξει στρατηγική για να αποσπαστεί η προσοχή ενός πικραμένου έθνους από την κυβέρνηση και την κρίση των δημοσίων δαπανώ

«Με τη στήριξη του Δένδια, η αστυνομία συγκεντρώνει μετανάστες, συλλαμβάνει και απελαύνει εκατοντάδες σε εφόδους στην Αθήνα και σε διπλανές πόλεις, σε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται -χωρίς ειρωνεία- Ξένιος Δίας, από τον Έλληνα θεό της φιλοξενίας» γράφει ο Independent.

«Οι τακτικές της Χρυσής Αυγής είναι απλά βίαιες, διαχωριστικές και αρρωστημένα ρατσιστικές. Και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ευρώπης δείχνουν διατεθειμένες να το ανεχθούν αυτό ως κοινωνικό κόστος για τη συναίνεση μιας συνεχιζόμενης λιτότητας» αναφέρει το δημοσίευμα.

«Αυτή τη φορά, η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί ότι το κόστος της περίθαλψης του ρατσισμού είναι πιο σκληρό και πιο δαπανηρό από οποιοδήποτε εθνικό χρέος»καταλήγει το δημοσίευμα

Σινεμά και βροχή

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Σαββατόβραδο στην μισοάδεια Αθήνα. Δροσερό αεράκι επιτέλους αλλά και απειλή για μία βραδινή μπόρα. Η ιδέα της βροχής ήταν ελκυστική επειδή η ζέστη τόσων εβδομάδων μας έχει εξαντλήσει. Φτάνουμε στην Αλεξάνδρας πίσω από τα άχαρα και γκρίζα κτήρια σε ένα παραδοσιακό θερινό σινεμά. Θεατές μόνο εμείς και οι ιδιοκτήτες. Φτάσαμε νωρίς και στρογγυλοκαθίσαμε παραγγέλλοντας τα απαραίτητα αξεσουάρ (pop corn, nachos). Τα βαλς του Στράους πρόσθεσαν ένα γιορτινό ύφος στην αυγουστιάτικη νύχτα.

Η βροχή μας πρόλαβε. Έριχνε μεγάλες σταγόνες βροχής και ο δυνατός κρότος τους πάνω στα μεταλλικά τραπεζάκια, συμπλήρωνε αρμονικά το βαλς. Πήραμε τα πράγματα μας και κρυφθήκαμε κάτω από το στέγαστρο. Αναρωτηθήκαμε αν θα γίνει η προβολή στην καθιερωμένη ώρα ή θα αργήσει. Η απάντηση στο ταμείο ήταν ξεκάθαρη. Βρέχει δεν βρέχει η προβολή θα γίνει για να συνεχιστεί η επόμενη μετά της έντεκα. Παράξενη αίσθηση να κάθεσαι μέσα στην βροχή και να βλέπεις μία τεράστια οθόνη να μην συγκινείται από τις στάλες τις βροχής.

Η ζωή της αλληνής ( La Vie d’une Autre (2012) Σκηνοθέτης: Σιλβί Τεστύντ με τους Ζιλιέτ Μπινός και Ματιέ Κασοβίτς) Η γαλλική ταινία αγγίζει αρκετούς ανθρώπους επειδή περιγράφει αυτό που ζούμε .Την αποξένωση και την μεταμόρφωση μας σε παραγωγικά τέρατα. Πως χάνουμε την ανθρωπιά μας κυνηγώντας την δόξα, την εξουσία, την καριέρα, τα λεφτά και τελικά την κατανάλωση. Σε αυτή την διαδρομή χάνεις την επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάς, την μητέρα, τον γιό και τον σύζυγο σου. Χάνεις την ισορροπία σου και αναγκαστικά και την ανθρωπιά σου. Σε ένα τεράστιο και χλιδάτο σπίτι τα μέλη της οικογένειας κρύβονται μέσα σε κουτιά ,στα δωμάτια τους, με ελάχιστη επικοινωνία ανάμεσα τους. Το παιδί το μεγαλώνει η νταντά με άλλες προδιαγραφές και άλλα πρότυπα. Τα ψώνια παραγγέλλονται στο ιντερνέτ και η μαγειρική καταντάει μία περιπέτεια με άγνωστα αποτελέσματα.

Πολλές φορές η ηρωίδα αναρωτιέται πώς έφτασε τόσο πλούσια ενώ έχει την απάντηση μπροστά στα μάτια της. Πετυχημένη και ατυχής αντιλαμβάνεται το βαρύ τίμημα της δόξας και προσπαθεί να επιστρέψει στην πραγματική και αληθινή της αγάπης. Στα καλά καθούμενα η ηρωίδα ξυπνάει και ζει έναν εφιάλτη.15 χρόνια από τη ζωή της έχουν διαγραφεί από την μνήμη της. Καταξιωμένη με αξιοζήλευτη καριέρα επαγγελματική αδυνατεί να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί σ’ αυτό το διάστημα. Μετά από λίγες ώρες καταλαβαίνει ότι χάνει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της. Αρχίζει να μπαλώνει τις μεγάλες τρύπες που η ίδια έχει προκαλέσει στον ιστό της οικογενειακής της γαλήνης .Πως να τα καταφέρει; Η μάχη της δεν μας πείθει αφού ο αποδέκτης έχει φαρμακωθεί μετά από τόσα χρόνια ασυνεννοησίας και ατέρμονων διαξιφισμών .

Η ταινία πάσχει λίγο από άποψη διαλόγου και ερμηνειών (πιστεύω ότι δεν αξιοποιήθηκε καλά το επιτελείο των, κατά τα άλλα, αξιόλογων ηθοποιών) και δεν είναι σίγουρα κομεντί όμως αποτελεί μια καλή πρόταση για ψυχαγωγία. Η δροσερή βροχή και το θερινό σινεμά ταιριάζουν πολύ με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ένα στέγαστρο να σας προστατεύει.

Ο Τελευταίος Πυροβολισμός - Cesare Battisti

Η υπαρξιακή διαδρομή ενός «κοινού εγκληματία» μέσα σε μια ένοπλη ομάδα του χώρου της εργατικής αυτονομίας στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η μοίρα ενός τμήματος μιας γενιάς εγκλωβισμένης στη φωτιά του ένοπλου αγώνα.
Μια αφήγηση χωρίς ιδεολογικές δικαιολογίες, μ’ έναν ρυθμό επιταχυνόμενο και εναλλασσόμενο όπως ταιριάζει στα καλύτερα noir της δράσης. Ένα σπιράλ κινήσεων, ολοένα και πιο απελπισμένων, εξηγεί τους λόγους για επιλογές τόσο ριζικές, ώστε τελικά να γίνεται αποδεκτός μέχρι και ο θάνατος εδώ και τώρα. Ένα μυθιστόρημα ξερό και κοφτερό, χρήσιμο προκειμένου να καταλάβουμε τις αιτίες της πολύ σημαντικής αλλά και ταυτόχρονα πικρής κοινωνικής ρήξης που συνέβη στην Ιταλία (και όχι μόνο) εκείνη την τρομερή δεκαετία.
Ο Τσέζαρε Μπατίστι, μαχητής των Ένοπλων Προλετάριων για τον Κομμουνισμό, συνελήφθη το 1979. Μετά από δύο χρόνια, με μια θεαματική επιχείρηση των συντρόφων του, απέδρασε από τη φυλακή. Καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια. Περιπλανήθηκε σε Μεξικό και Παρίσι και έγινε ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους συγγραφείς noir, ενώ παράλληλα έκανε διάφορες άλλες δουλειές. Όταν η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να τον εκδώσει στην Ιταλία, κατέφυγε στη Βραζιλία, όπου μετά από δίχρονη φυλάκιση, πήρε πολιτικό άσυλο, γεγονός που διατάραξε σοβαρά τις ιταλοβραζιλιανικές σχέσεις.
Σήμερα ζει ελεύθερος στη Βραζιλία, πάντοτε ενεργός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και ονειρευόμενος μια καλύτερη ζωή για όλες και όλους.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ελευθεριακή Κουλτούρα"

Να κάψουμε τις μάγισσες

Κατά βάθος εύχεσαι ο Πακιστανός να είναι ο βιαστής. Θέλεις να γεμίσεις κι άλλο οργή. Θέλεις όλοι να γεμίσουμε οργή. Να τρέξουμε στα τοπικά γραφεία της Χρυσής Αυγής για να ενημερωθούμε πώς μπορούμε να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας και να τους διώξουμε όλους. Να βγούμε ένα βράδυ μαζί με τις «ομάδες περιφρούρησης» να δούμε πως πέφτει το σωστό ξύλο και το σωστό μαχαίρωμα. Πως αποσυμφορίζουμε την οργή και όλο αυτό το αδιέξοδο που νοιώθουμε τη διάρκεια της ημέρας, μέσα σε μία νύχτα.

Κατά βάθος θέλεις κι άλλους ξένους εγκληματίες, και άλλες αυτοκτονίες. Θέλεις να τελειώνουμε επιτέλους με τις πολιτικά ορθές έννοιες, με τον διάλογο και τους θεσμούς. Η δημοκρατία «τους» απέτυχε. Αυτό δεν βροντοφώναζε σύσσωμος ο «λαός» πέρσι στην πλατεία; Αρκετά με τους θεσμούς. Αρκετά με τους νόμους. Αρκετά με το τεκμήριο της αθωότητας. Αυτοδικία και οργή εδώ και τώρα. Έξω οι ξένοι. Οι συντεχνίες και πάλι στα Πανεπιστήμια. Ο «πακιστανόφιλος» αλλά και ταυτόχρονα φασίστας Καμίνης.

Μη μου ψάχνεις τώρα τη σχέση μεταξύ Πακιστανών, Πανεπιστημίων και Καμίνη. Ο φασισμός δεν έχει μόνο πολιτικό πρόσωπο. Έχει και κοινωνικό. Επειδή βάλαμε στο μαντρί της πολιτικά οριοθετημένης ακροδεξιάς τον φασισμό, δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε. Οι απανταχού ακροδεξιοί και φαιοκόκκινοι φασίστες πάντα το ίδιο πράγμα ζητούν. Να οριστούν οι φίλοι και οι εχθροί. Να υπερισχύσουν οι φίλοι και να κρεμαστούν οι εχθροί. Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Πάντα έτσι παιζόταν. Είτε είχαμε εθνικούς, είτε φυλετικούς, είτε ταξικούς πολέμους.

Στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης δεν ψάχνουμε πλέον την αναστήλωση των θεσμών και των λύσεων που θα σταθεροποιήσουν την οικονομία και το Κράτος δικαίου. Ψάχνουμε τον τρόπο να νομιμοποιήσουμε την αυτοδικία, τη συντεχνία, τον ρατσισμό και την υποκειμενική θεωρία. Ψάχνουμε τον τρόπο να κάνουμε πόλεμο. Η «πάνω» και η «κάτω» πλατεία, έδωσαν ικανοποιητικές προφάσεις πριν ένα χρόνο. Πλέον ο καθένας ταμπουρώνεται σε ότι έχει και χτυπάει όπου βρει, στο όνομα της υποκειμενικής αγανάκτησης. Δεν υπάρχει καιρός για διάλογο ή νομιμότητα. Όσο ο άρτος τελειώνει, πρέπει να περάσουμε άμεσα στο θέαμα. Να μη συζητήσουμε πως θα ενισχύσουμε την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων βιασμού, ούτε πώς να εξαλείψουμε τον ρατσισμό. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Να μιλήσουμε για Πακιστανούς και μνημόνια. Αυτά καταλαβαίνει ο «λαουτζίκος». Να σαβουριάσουμε όλους τους Πακιστανούς, όλους τους λιμενικούς, όλους τους μνημονιακούς και όλους τους Ευρωπαίους σε ένα τσουβάλι και να βαράμε αλύπητα. Να επιστρέψουμε και πάλι στον παλιό καλό καιρό των κλεφτών, των αρματωλών και των κοτζαμπάσηδων. Προτού έρθει αυτή η ξενόφερτη μόδα περί διαφωτισμού, φιλελευθερισμού, κράτους δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πηγή: Blog Το ελληνάκι

Μαντρωμένοι αλλά όχι φιμωμένοι!

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Σάββατο πρωί. Στην Ομόνοια αλλά και στην περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα. Στην Γ΄ Σεπτεμβρίου. Λίγο πιο κάτω από την Πλατεία Βικτωρίας. Κάθε δέκα μέτρα παρατεταγμένες οι ειδικές δυνάμεις και αστυνομικοί. Ντυμένοι σαν αστακοί με τις εδικές προστατευτικές στολές τους. Δίπλα τους κλούβες. Η περιοχή θύμιζε εμπόλεμη περιοχή άσχετα αν ο κόσμος που κυκλοφορούσε δεν ήταν τρομαγμένος και ούτε τρομοκρατημένος. Μαζί τους, δίπλα ή παραδίπλα 20 έως 80 κρατούμενοι, αλλοδαποί, καθιστοί πάνω στην άσφαλτο. Κοινό χαρακτηριστικό των συγκεντρωμένων στην σκιά; Το μελαμψό δέρμα. Απουσία γυναικών. Νιότη. Παρανομία. Οι αστυνομικοί ήταν ικανοποιημένοι από την φοβερή επιχείρηση. Μαζέψανε τόσους παρανόμους χωρίς να ανοίξει μύτη! Επιχείρηση σκούπα της Αστυνομίας. Για εξακρίβωση των στοιχείων και των ταυτοτήτων. Η επιχείρηση σκούπα μας προσφέρει ασφάλεια ή ήταν στάχτη στα μάτια μας; Αύριο πάλι θα φοβόμαστε να μην μας κλέψουνε και μη μας σκοτώσουνε για δύο δεκάρες. Σαββατιάτικα γα να εντυπωσιάσουν τα πλήθη. Ο λαός να εγκωμιάσει το θεάρεστο έργο και να θαμπωθεί από την εργασιομανία των εδικών δυνάμεων. Οι υποσχέσεις του υπουργού επιτελούς υλοποιούνται. Ο λαός προστατεύεται από τους κακούς μετανάστες. Βλέποντας τους αστυνομικούς εν δράσει θα ξεχάσουμε την οικονομική κρίση και ποιοί είναι οι πραγματικοί φταίχτες της κατάντιας μας;

Οι περαστικοί περνούσαν χωρίς φόβο. Οι ταυτότητες τους ήταν ελληνικές. Το θέμα δεν τους αφορούσε. Άμεσα. Άλλοι τα είχανε βρει μπαστούνια. Άλλοι θα φυλακιστούν ή θα φύγουν επειδή δεν είναι εντάξει τα χαρτιά τους. Πέρασα και εγώ από δίπλα τους κουβαλώντας τα άχρηστα ψώνια μου. Κοίταξα τους ξένους. Αναζήτησα κάποιον γνωστό. Αναρωτήθηκα τι θα γίνει με αυτούς τους μαζεμένους ανθρώπους. Τι τους επιφυλάσσει η μοίρα; Σε δύο ώρες η επιχείρηση στέφτηκε με επιτυχία. Συγκεντρώθηκαν πάνω από 500 άτομα. Προφανώς οι μισοί θα απελαθούν, οι άλλοι θα ξαναγυρίσουν στην περιοχή. Θα επιστρέψουν στην μαύρη δουλειά δηλαδή στην δουλεία. Χωρίς ασφάλεια και χωρίς αποζημίωση εάν θα τραυματιστούν. Ίσως τους συναντήσω στο νοσοκομείο μου. Οι μισοί ασθενείς του ΕΣΥ είναι ανασφάλιστοι αλλοδαποί.

Μαντρωμένοι αλλά όχι φιμωμένοι. Οικονομικοί μετανάστες. Παράνομοι που ήρθαν, στην Ελλάδα, την χώρα των θαυμάτων, για να βρούνε στον ήλιο μοίρα. Απελπισμένοι και πεινασμένοι. Αυτά που βρήκαν ήταν σαφώς καλύτερα από τα χάλια που αφήσανε στα σπίτια τους. Θα συνεχίσουν να κάνουν τα πάντα για να ζήσουν. Οι ματιές τους μιλούσανε. Στέλνανε μηνύματα, δεν ήταν φοβισμένες και ούτε έκρυβαν μίσος. Η Ελλάδα, για αυτούς είναι δέκα φορές καλύτερη από την φτώχια και την μιζέρια που αντικρίζανε στα σπίτια τους. Δεν θα την εγκαταλείψουν εύκολα επειδή δεν έχουν άλλη λύση. Η Ευρώπη έχει κλείσει τις πόρτες της στους νόμιμους κάτοικους της Ελλάδας θα δεχτεί τους μετανάστες;

Αυτοί φταίνε για τα χάλια μας; Αν θα φύγουν αυτοί η Ελλάδα θα ξεπεράσει την οικονομική κρίση; Θα σταματήσουν οι περικοπές των μισθών μας; οι συνταξιούχοι μας θα ξαναπάρουνε τις κανονικές συντάξεις τους; Θα πληρωθούν οι εφημερίες μας και θα επιστρέψουμε στους κανονικούς μισθούς μας; Θα ζήσουμε καλύτερα;

Οταν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

“Θα μπούμε στο Ράιχσταγκ για να εφοδιαστούμε από το οπλοστάσιο της δημοκρατίας με τα όπλα της. Θα γίνουμε βουλευτές για να εξουδετερώσουμε το πνεύμα της Βαϊμάρης χρησιμοποιώντας το ίδιο. Εάν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια ώστε να μας δώσει το ελεύθερο, και μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση για αυτό, είναι θέμα δικό της.
… Κάθε νομικό μέσο μάς είναι ευπρόσδεκτο για την ανατροπή των σημερινών καταστάσεων. Εάν πετύχουμε στις εκλογές να βάλουμε εξήντα έως εβδομήντα αγκιτάτορες του κόμματος στα διάφορα κοινοβούλια, μελλοντικά το ίδιο το κράτος θα εξοπλίσει και θα υποστηρίξει οικονομικά τον αγώνα μας.
… Και ο Μουσολίνι είχε μπει στο κοινοβούλιο. Κι όμως δεν άργησε να οργανώσει την πορεία προς τη Ρώμη.
… Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε. Τώρα δεν είστε πλέον μεταξύ σας! Και δε θα έχετε μεγάλη χαρά με εμάς!“

Γιόζεφ Γκαίμπελς, Der Angriff, 30/4/1928.