Athens Pride 2013

"Η μαχητική και μαχόμενη θεά της Σοφίας είναι το ίδιο το πνεύμα της πόλης μας. Ο Παρθενώνας, ναός προς τιμή της, το παγκόσμιο σύμβολό της. Φέτος ενστερνιζόμαστε αυτό το σύμβολο στο διπλό και διφορούμενο σύνθημά μας, το εμπλουτίζουμε και το διεκδικούμε: Εμείς, οι λεσβίες, οι γκέι άνδρες, οι τρανς γυναίκες και άντρες, οι αμφισεξουαλικές γυναίκες και άντρες (οι LGBT) αυτής της πόλης είμαστε το ίδιο αναπόσπαστο κομμάτι της Αθηνάς, όσο και τα σύμβολά της. Κι αντίστροφα, η πόλη αυτή, μαζί με τα σύμβολά της, μας ανήκει όσο ανήκει σε καθένα και καθεμία που τιμά τη θεά της μαχόμενης Δημοκρατίας.

Η Αθηνά δικιά μας. Με τη Σοφία της νομοδότριας θεάς της πόλης στο πλάι μας μαχόμαστε για την ισότητα και διεκδικούμε το δημόσιο χώρο, συμβολικά με την Παρέλαση του Athens Pride και πραγματικά όλο το χρόνο. Πολεμούμε μαζί της για την ομαλή συνύπαρξη όλων όσων αγαπούν την ειρήνη και τον άνθρωπο στην πόλη μας. Η Αθήνα δικιά μας. Διεκδικούμε την ορατότητα, την αξιοπρέπεια και τη καθολική ισότητα. Αγωνιζόμαστε για σεβασμό στη σεξουαλική ταυτότητα και τη ταυτότητα φύλου, και ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμού. Η θεά Αθηνά δεν ταιριάζει στα στεγανά. Με την ένδυση και τη συμπεριφορά της καταπατά τα στερεότυπα των φύλων. Η Αθηνά είναι δικιά μας. Η Αθήνα είναι δική μας. Η ΑΘΗΝΑ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ" (Από την οργανωτική επιτροπή του Athens Pride 2013)

Αν δεν θέλουμε να τρελλαθούμε τελικά, ας ανοίξουμε το στόμα και τα αυτιά μας

Του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη
Η πολιτική κατάσταση στη χώρα, η ακινησία και κυρίως η απουσία δυναμικών πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα άλλο κλίμα, μεγεθύνει το άγχος και την αγωνία στα πολιτικά κόμματα όλου του φάσματος. Και είναι πιά αδύνατον να βρουν σημείο επικοινωνίας με την κοινωνία και κυρίως τα ευρύτερα στρώματα της. Πολύ δε περισσότερο αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με τους νέους.

Νομίζω ότι μια σοβαρή προσέγγιση στις σημερινές συνθήκες και με βάση όλα όσα συμβαίνουν, σε σχέση με την Χρυσή Αυγή και τα καλά της, θα έπρεπε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά όλοι μας, του πόσο αυτοαναφορική και έξω από κάθε λογική ανάλυση είναι η εκτίμηση πως η αντίθεση που κυριαρχεί σήμερα και πρέπει να αναδειχθεί είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.
Σε ποια Δεξιά αναφερόμαστε, κυρίως δε για πια Αριστερά ομιλούμε;.

Πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι τρία κείμενα θεωρητικής ανάλυσης, του Berlinguer, για τον ιστορικό συμβιβασμό (Δεκεμβριος 1973). Μετά ήρθαν οι Στόχοι του Εθνους (Αύγουστος 74) και αμέσως μετά και ακόμη πιο πανηγυρικά το πρώτο μάθημα του Αριστόβολου Μάνεση, στη Νομικής της Θεσσαλονίκης, όπου μας έμαθε γιατί η συναίνεση, η ευρύτερη δυνατή τέτοια, είναι απολύτως απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κάθε δυσκολία που συναντάμε ( Αύγουστος του 1974).

Αυτό το μάθημα, δυστυχώς, δεν το μάθαμε ποτέ, ως πολίτες, ως πολιτικοί ως οτιδήποτε.
Μας έπεφτε βαρύ; Ήταν δύσκολο; Φαίνεται να μην μας ταίριαζε καθόλου.
Όχι γιατί είμαστε τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, αλλά γιατί κάποια στιγμή πρέπει να μας γίνει συνείδηση ότι κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε, ποτέ, ως δια μαγείας, κανένα πρόβλημα ποτέ δεν το έλυσαν οι νεράιδες και οι μάγισσες.

Στο τελευταίο του μήνυμα - παρακαταθήκη, προσπάθησε κι εκεί πάνω από το ανοιχτό μνήμα του να μας θυμίσει το διάλογο και τη συναίνεση. Αλλά που εμείς.

Ετσι και το πρόβλημα του εκφασισμού σ’ αυτή την χώρα ούτε λύθηκε, ούτε πρόκειται να λυθεί με ματζούνια και γιατροσόφια. Δεν λύνεται με νόμους, πιστέψτε με. Κυρίως όμως, πρέπει να μας γίνει συνείδηση ότι πρέπει να ανεχόμαστε τον άλλο, να διαλεγόμαστε και να μην αποφεύγουμε τις δύσκολες λύσεις.
Γιατί δυστυχώς έχει καταντήσει εθνικό μας σπορ, το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, να διαμορφώνουμε πράγματα και να ομνύουμε οτι θα τα κάνουμε και φυσικά ποτέ να μην τα κάνουμε.

Βασική αντίθεση πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είναι, αυτή τη στιγμή, η αντίθεση προς τον εκφασισμό της κοινωνίας, που την διαπερνά οριζόντια και ας αφήσουμε τα καλαμπούρια με τα καλοπιάσματα, που έχουμε μάθει.

Πρέπει να συγκρουστούμε, εάν θέλουμε να κερδίσουμε την μάχη. Ειδάλλως να το βουλώσουμε,
Τώρα όμως. Πριν είναι αργά.

Και σε αυτήν την διαδικασία απαιτείται θάρρος πρώτα και κύρια;.

Παρακολουθώ με ιδιαίτερη αγωνία τις εμμονικές προσπάθειες κάποιων φίλων που προσπαθούν να πείσουν οι μεν τους δε για την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα φυσικά στην τεχνογνωσία επίλυσης των όποιων προβλημάτων με φετφάδες.

Ακόμη και ο διάλογός μας, θεός να τον κάνει τέτοιο, τελείως προσχηματικός και δια ταύτα και αναποτελεσματικός και φλύαρος.

Ναι, εάν δεν υπάρξει συνάντηση των δυνάμεων που καλύπτουν τον χώρο ανάμεσα στο συριζα και τη ΝΔ τα πράγματα θα είναι δύσκολα και οι μεν και οι δε επιμένουν να συζητάνε για το περίβλημα και ποτέ για το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών.

Ειλικρινά πιστεύω πως ούτε το forum θα μπορούσε να παίξει τέτοιο ρόλο, ούτε οι προτάσεις Βενιζέλου και οι επικίνδυνοι εναγκαλισμοί θα μπορούσαν να πουν κάτι σε μας.

Αλλά φωνούλα δεν έχουμε εμείς; Άποψη για το τι και το πως δεν έχουμε;
Προφανώς η άποψη ελάτε σε μας γιατί είμαστε καλοί, ακόμη και στην εκδοχή, του εδώ γύρω-γύρω μας αλλά ελάτε, δεν μπορεί να πείσει κανέναν.
Και φυσικά σε καμμιά περίπτωση η συνάντηση νομενκλατουραίων και κυβερνητών της εποχής του εκσυγχρονισμού,θα μπορούσε να εμπνεύσει ή ξεσηκώσει κανέναν…Εδώ ο Μανώλης είπα ότι είπε ο Τιτος ότι ούτε οι στίχοι δεν ξεσηκώνουν, περιμένουν να ξεσηκώσουν οι Υπουργοί Υφυπουργοί και οι γύρωθεν αυτών;;;

Τι φοβάται το Δημοκρατικό Κόμμα; Πού θέλει να είναι και το κόμμα του αύριο σ’ αυτόν τον τόπο και δεν κολλάει την δική του πρόταση και το άνοιγμα του;

Έκκληση προς τους κρατούντες. Μη φοβάστε δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος τρίτος ή «ξένος»να θελήσει να σας χαλάσει τις waiting lists, τις αναμονές και τις εμμονές σας.
Κανένας επαναλαμβάνω. Ούτε για αστείο, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που τρελαίνονται με την πολιτική ως τέτοια και όχι με την καρικατούρα που κάποιοι θέλουν να την καταντήσουν.

Δημήτρης Νόλλας: "Κάτι άυλο διαπερνά και συνέχει την κοινωνία μας, δυσκολεύοντάς την να καταποντιστεί"

Συνέντευξη στην Εύα Κουσιοπούλου

Στo νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα «Το ταξίδι στην Ελλάδα» (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ) ο ήρωας του βιβλίου, ο Αρίστος, επιστρέφοντας στη γενέθλια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται ανάμεσα σε χαφιέδες και τοκογλύφους, ανθρώπους χωρίς ιδεολογία, σχέσεις που βασίζονται στο συμφέρον και συγκρούσεις. Αναζητά μια γυναίκα, η οποία το τελευταίο που του είπε είναι ένα «φεύγε και σώζου». Για να νιώσει εν τέλει πως «καθώς πορευόταν εκεί που ήθελε να είναι… όλα τον οδηγούσαν στη σφυρηλάτηση και όχι στην κατάλυση των δεσμών του με τον τόπο»…

Ζούμε σε μιαν αμήχανη, μετέωρη εποχή. Πριν ζούσαμε σε μιαν εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, σε μια μάχη με την πόζα και το ευτελές. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να κάνει τους Έλληνες σήμερα να επιστρέψουν σε αυτό που πραγματικά είμαστε;
Νομίζω πως αυτό που θα μπορούσε να μας κάνει να επιστρέψουμε σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε, είναι να ξεκόψουμε απ’ αυτό που είχαμε αφεθεί να γίνουμε! Να καταλάβουμε κατ’ αρχάς πως μια κρίση όπως η σημερινή, που επανέρχεται περιοδικά στην ανθρώπινη ιστορία, ενώ μοιάζει με βαριά ασθένεια, δεν είναι θανατηφόρα. Και άρα υπάρχει ελπίδα να την ξεπεράσουμε. Αρκεί να έχουμε κατά νου πως προϋπόθεση της Ανάστασης είναι η Σταύρωση. Αν δεν νεκρώσουμε τον προηγούμενό μας εαυτό, του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε, να γκρινιάζουμε για το κακό μας χάλι. Αν δεν αφαιρέσουμε από το κέντρο της ζωής μας τη Χρυσή Εικόνα, το χρήμα που προσκυνούμε πρωί-βράδυ και τα υλικά αγαθά με τα οποία φορτώσαμε τη ζωή μας, δεν πρόκειται τίποτα ν’ αλλάξει. Ας έχουμε ελπίδα! Υπάρχουν σημάδια πως οι άνθρωποι σιγά σιγά συνειδητοποιούν πού τους οδήγησαν οι επιλογές τους και αλλάζουνε μυαλά.



Οι ήρωες σας «μοιράζονται την ίδια ανησυχία και δυσκολία να παραμείνουν στα ίδια». Θα λέγατε πως αυτό είναι ένα στοιχείο που σας χαρακτηρίζει και εσάς τον ίδιο;
Τα υλικά απ’ τα οποία πλάθονται οι χαρακτήρες ενός μυθιστορήματος, ακόμη και οι πιο διεφθαρμένοι, οι χειρότεροι πτερνιστές, δεν θα μπορούσαν να μη διαθέτουν στοιχεία και του ίδιου του συγγραφέα τους.

Η Χρυσάνθη λέει στον Αρίστο “Μην ακούς τι λέει ο κόσμος. Για πόλεμος, για ειρήνη, έντβεντερ όντερ, μόνη σημασία έχει να μπορείς να ζήσεις τη δικιά σου ζωή και να μπορείς να αλλάζεις όταν έρχεται η ώρα. Τη δικιά σου ζωή και να το κάνεις κάθε φορά ριζικά και αποφασιστικά”. Μπορεί κανείς να ξεφύγει, να διαφύγει έστω από το πεπρωμένο και να ζήσει τη δικιά του ζωή;
Μα, το πεπρωμένο του σύγχρονου ανθρώπου, εδώ και μερικούς αιώνες, βρίσκεται στα χέρια του. Και το υπαρξιακό του δράμα εδράζεται στην ελευθερία του: στο να είναι κύριος της ζωής του και των επιλογών του. Και είναι αυτό που κάνει την ελευθερία τόσο αφόρητη και συνάμα τόσο γοητευτική! Γι’ αυτό οι δουλόφρονες ψυχές ήταν πάντα έτοιμες να την εκχωρήσουν για μιαν αύξηση μισθού, ενώ οι άριστοι χωρίς αυτήν θα μπορούσαν να πεθάνουν…

Αυτό το «να αλλάζεις ριζικά και αποφασιστικά» μου έφερε -χωρίς να το θέλω- στο νου τη σύγχρονη Ελλάδα. Έτσι θα βγούμε από την κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα;
Μόνο έτσι. Μόνο αλλάζοντας «ριζικά και αποφασιστικά» μπορεί να βγούμε στην αντίπερα όχθη. Αν καταφέρουμε να γυρίσουμε τον εαυτό μας, το μέσα-έξω. Μόνον αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τη σχέση μας μ’ αυτόν θα τα καταφέρουμε. Κι αυτό θα γίνει αν η προσπάθειά μας είναι «ριζική και αποφασιστική». Και, πιστέψτε με, μοιάζει με θάνατο μια τέτοια προσπάθεια. Όπως η Σταύρωση, που λέγαμε λίγο πριν. Που φέρνει όμως τον αναγεννημένο άνθρωπο!

Μοιάζετε να πιστεύετε πως η ελληνική κοινωνία ξέρει να επιβιώνει. Εν μέσω κρίσης και ενώ «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν» πού βρίσκετε εσείς προσωπικά την ελπίδα;
Δεν είναι θέμα πίστης, μας το διδάσκει η ιστορία του τόπου. Φαίνεται πως κάτι άυλο διαπερνά και συνέχει την κοινωνία μας, δυσκολεύοντάς την να καταποντιστεί. Τα μαθήματα της Ιστορίας δεν είναι για να εφησυχάζουμε. Αλλά ας είναι μια παρηγοριά!

Μπορεί η πληγή του εμφυλίου να επουλωθεί σήμερα, την ώρα που η ελληνική κοινωνία έχει να παλέψει με πληγές όπως η κοινωνική και οικονομική κρίση ή η άνοδος της ακροδεξιάς και του νεοσυντηρητισμού;
Είναι πάντα καιρός. Όλες οι πληγές, ανεξαρτήτως συγκυρίας ή περιρρέουσας ατμόσφαιρας, επανέρχονται, ζητώντας να επουλωθούν. Να μη μείνουν πίσω τραυματισμένες ψυχές και μνήμες. Καμιά φορά αυτό γίνεται για να χρησιμοποιηθούν ξανά στάχτες νεκρές και να αναζωπυρωθούν αιματηρές συγκρούσεις. Γίνεται με κακό σκοπό. Δεν πειράζει. Όλα θα ιαθούν στον καιρό τους!

Αναφέρεστε όμως και στη «μπαγιατίλα» της Θεσσαλονίκης. Δεν θα μπορούσα να μη σας ρωτήσω τι σας γοητεύει και τι σας απογοητεύει στην πόλη μας; «Τι έχει η πόλη;» όπως γράφετε.
Είναι μια πόλη –οι άνθρωποί της, εννοείται– ανοιχτή κι εξωστρεφής. Ήδη από τον 18ο αιώνα, για να μην πάμε παραπίσω. Και επιπλέον διαθέτει εξωφρενική αυτοπεποίθηση. Δεν θέλει πολλά για να γοητευτεί ο άνθρωπος…

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, όπως είπατε στη διάρκεια της παρουσίασής του στον ΙΑΝΟ. Έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε πάνω στο επόμενο;
Είναι νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό…

Πηγή: φιλμ νουάρ Εβδομαδιαίο έντυπο για τον πολιτισμό και τη Θεσσαλονίκη