"Εσείς μπορείτε να είστε τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου στον πραγματικό κόσμο της δουλειάς και της επιβίωσης"

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ευχαριστεί τους ψηφοφόρους: "Ευχαριστώ όλους όσοι πίστεψαν στην υποψηφιότητά μου με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και με στήριξαν στην προσπάθειά να συνεχίζω τον αγώνα μου σε ένα άλλο επίπεδο, από το οποίο θα μπορώ να βοηθήσω περισσότερο κόσμο! Έχω συγκινηθεί βαθιά! Είναι άλλο πράγμα να υποψιάζεσαι ότι σε αγαπάνε, ότι σε έχουν ανάγκη κι ότι πιστεύουν ότι μπορείς να προσφέρεις, κι άλλο να το διαπιστώνεις. Και με βοηθήσατε να το διαπιστώσω με τον καλύτερο τρόπο, με την αγάπη και την εμπιστοσύνη σας. Κάνατε το αδύνατο δυνατό!
Νομίζω ότι εσείς που με υποστηρίξατε από την πρώτη στιγμή κι εγώ δώσαμε πάλι ένα καλό παράδειγμα σε όλη την κοινωνία, κάνοντας μια προεκλογική καμπάνια χωρίς να ξοδέψουμε ούτε ένα ευρώ!
Ελπίζω να σας έχω δίπλα μου σε όλη τη θητεία μου στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Εσείς μπορείτε να είστε τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου στον πραγματικό κόσμο της δουλειάς και της επιβίωσης, κι εγώ, μαζί με τους άλλους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής Αριστεράς, οφείλουμε να γίνουμε η φωνή σας στον αστραφτερό, περίπλοκο, αλλά και ψυχρό κόσμο του ευρωκοινοβουλίου.
Μακάρι αυτη η αγάπη που δημιουργήθηκε και εκδηλώθηκε αυτές τις μέρες να απλώνεται και να δυναμώνει όλο και περισσότερο την κοινωνία μας"!

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Πηγή: Το μπλογκ της Κωνσταντίνας Κούνεβα

Θραύσματα σκέψεων

Από τις εκδόσεις "Επίκεντρο" κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Θανάση Αθανασίου "Θραύσματα Σκέψεων". Ο καθηγητής Γιώργος Τσιάκαλος στον πρόλογό του αναφέρει: «Πίσω λοιπόν στις βασικές αρχές σημαίνει η «παραίτηση», με στόχο τη συνέχιση του αγώνα από καλύτερες θέσεις. Για τη σύγχρονη πολιτική πράξη σημαίνει επιστροφή στις αρχικές αξίες και αναζήτηση από την αρχή της πολιτικής εκείνης που μπορεί να οδηγήσει στην ολοκλήρωση του επιθυμητού πολιτικού εγχειρήματος.
Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκω τον Θανάση Αθανασίου διαβάζοντας τα 114 κείμενά του. Τον βρίσκω να υπενθυμίζει τις κορυφαίες αξίες του εγχειρήματος στο οποίο αφιερώθηκε από μικρό παιδί, να προβάλει τις αρετές που θεωρεί απαραίτητες σε μια ανθρώπινη κοινωνία, και να εκφράζει την οργή του γι’ αυτούς που -όχι από άγνοια!- από ιδιοτέλεια υπονομεύουν την ύπαρξή τους, να στο­χάζεται για τις ανθρώπινες αδυναμίες και τη σημασία τους στην πορεία της χώρας μας για έξοδο από την πολύπλευρη κρίση, να εξομολογείται δημόσια, απευθυνόμενος έμμεσα σε παλιούς συντρόφους του που σήμερα ακολουθούν τους δικούς τους δρόμους, τι σκέφτεται και πώς αισθάνεται.»

Μην την τρως την καραμέλα

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Αν ο Κουβέλης ήταν ζαχαρωτό τι χρώμα θα είχε; Ο Καπερνάρος θα είχε ραβδώσεις οριζόντιες ή κάθετες; Και ο Λοβέρδος θα κατάφερνε επιτέλους να ευθυγραμμιστεί με τον Βενιζέλο και τον Χρυσοχοΐδη; Οι πολιτικές εξελίξεις με όρους ενός δημοφιλούς ηλεκτρονικού παιχνιδιού.
Δεν ξέρω αν έχετε υπόψη σας τι είναι το Candy Crush. Είναι ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι - αυτή τη στιγμή το πιο δημοφιλές στον κόσμο. Αρχίζοντας να παίζεις βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα ταμπλό γεμάτο με ζαχαρωτά διαφορετικών τύπων και χρωμάτων. Μετακινώντας καραμέλες, επιδιώκεις να σχηματίσεις σειρές ή στήλες τριών ή περισσότερων ομοειδών καραμελών, οπότε στο παιχνίδι δημιουργούνται διάφορες θεαματικές καταστάσεις. Ζαχαρωτά εξαφανίζονται, άλλα εκρήγνυνται, δημιουργείται μια κοσμογονία μετατοπίσεων, πανδαισία χρωμάτων και επιτάχυνση του ρυθμού, ενώ μια μονότονη εθιστική μουσική συμπληρώνει τη φάση. Προσοχή όμως! Μερικά ζαχαρωτά είναι παγιδευμένα, φέρουν ένα φυτίλι που καίγεται γρήγορα και αν δεν προλάβεις να το εξουδετερώσεις σκάνε και σου παίρνουνε τη ζωή. Ανάλογα με την ευστοχία των κινήσεων που κάνει ο παίκτης και τα αποτελέσματα που παράγει στο ταμπλό με τα ζαχαρωτά, κερδίζει πόντους και επιτυγχάνει κάποιους επιμέρους στόχους. Εάν στον προκαθορισμένο αριθμό κινήσεων ο παίκτης επιτύχει τους στόχους που του έχουν κάθε φορά τεθεί, περνάει στην επόμενη πίστα. Αλλιώς, καλείται να την επαναλάβει.

Τα σκέφτηκα όλ’ αυτά παρατηρώντας την κινητικότητα που παρουσιάζεται στο κοινοβουλευτικό τοπίο Κινητικότητα στους βουλευτές των κομμάτων, αποσκιρτήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, επανεντάξεις, συμμαχίες, πλειοψηφίες που κλονίζονται εξαιτίας ενός νομοσχεδίου, ενός μνημονίου, ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου, ακόμα και μιας τροπολογίας της τελευταίας στιγμής. Ξαφνικές μεταπτώσεις του πολιτικού κλίματος. Η αρχή της δεδηλωμένης σε συνεχή αμφισβήτηση. Διαρκής παλινδρόμηση και ρευστότητα. Κι όλ’ αυτά επενδεδυμένα με ζαχαρωτά λόγια, με υποσχέσεις και χρωματιστά οράματα, συνήθως απατηλά. Κάτι σαν το Cundy Crush, δηλαδή, αν και πολύ λιγότερο ελκυστικό.

Χαρακτηριστικό του Cundy Crush είναι ότι ο εκάστοτε στόχος που τίθεται μοιάζει να μην έχει κάποιο λογικό σκοπό ή σκοπιμότητα, κάποιο ορατό όφελος για τον παίκτη. Κάτι σαν τα μνημόνια, δηλαδή, σαν προαπαιτούμενα για να περάσεις την πίστα, να πάρεις την επόμενη δόση. Αν δεν κατορθώσεις να περάσεις την πίστα υποχρεώνεσαι να την ξαναπιάσεις απ’την αρχή, και πάλι, και πάλι, μέχρι να εκπληρώσεις όλα τα προαπαιτούμενα. Άλλο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι ότι ο παίκτης δεν μπορεί να υπεισέλθει και να προσδιορίσει τους στόχους του, τα προαπαιτούμενα. Αυτά έρχονται άνωθεν και καθίστανται υποχρεωτικά.

Παρότι το παιχνίδι προσφέρεται φαινομενικά δωρεάν, εάν ο παίκτης καεί πέντε φορές χάνει το δικαίωμα συμμετοχής για μισή ώρα, εκτός εάν πληρώσει. Αντίστροφη διαδικασία δεν υπάρχει, το παιχνίδι ουδέποτε σου δίνει λεφτά, όσο καλές επιδόσεις κι αν σημειώσεις – δεν υπάρχει περίπτωση ούτε καν να σου επιστρέψει τα όσα ξόδεψες.

Κάπως έτσι βλέπω και το πολιτικό σύστημα στη συγκυρία με την οποία έχουμε μπλέξει. Αυθαίρετοι στόχοι τίθενται από τους δανειστές. Η κοινωνία αδυνατεί να τους εκπληρώσει, αλλά το παιχνίδι συνεχίζεται αδυσώπητο αφήνοντας πίσω του ηττημένους και συντρίμμια. Αν έχεις λεφτά μπορείς να μείνεις στο κόλπο, αλλά αν δεν έχεις είσαι καταδικασμένος να μείνεις στην άκρη περιμένοντας ν’ αλλάξει ο οικονομικός κύκλος. Αν και όταν αλλάξει…

Είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι προσφέρει θέαμα και συγκινήσεις. Μονάχα που, επειδή όλ’ αυτά γίνονται χωρίς κανένα προφανή λόγο, οι συγκινήσεις είναι απατηλές και το φρόνημα του παίκτη υπονομεύεται εκ των ένδον. Άσε που τελικά, όσο καλά και να τα πας, είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα χάσεις.

Το Candy Crush είναι επίσης ατομικό παιχνίδι, αποξενώνει τον άνθρωπο, τον βάζει σε μια γωνία να προσπαθεί να πετύχει ανούσιους προσωπικούς στόχους που μόλις τους επιτύχει -αν τους επιτύχει- θα πρέπει να αποδεχτεί ένα καινούριο σετ στόχων να κυνηγήσει. Η όποια χαρά είναι εφήμερη, κενή περιεχομένου, συνοδευόμενη από αύξηση του κόστους και του ρίσκου προκειμένου να έρθει η επόμενη επιτυχία. Παρά τη θεαματικότητά του ο κόσμος του Candy Crush είναι σκληρός και μοναχικός, μια περιδιάβαση στην έρημο μέσα σε αλλεπάλληλους αντικατοπτρισμούς.

Και οι βουλευτές συνεχίζουν να μετατοπίζονται και να υποχωρούν βγαίνοντας τελικά από το παιχνίδι, αλλά αυτό εκεί, αδυσώπητο, συνεχίζει την πορεία του μέσα από αλλεπάλληλες «νέες προκλήσεις», «προγραμματικές συμφωνίες», «προτάσεις μομφής» και «ανασχηματισμούς», μέχρι ότου οι ιδιοκτήτες της πλατφόρμας να ολοκληρώσουν τις δουλειές τους, τα χρηματιστηριακά τους κόλπα και τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών και συγχωνεύσεων, ώσπου το παιχνίδι θα κάνει τον κύκλο του και θα μαραζώσει, όπως γίνεται πάντα μ’ αυτά τα παιχνίδια, που μεσουρανούν για κάποιο διάστημα και μετά χάνονται στη λησμονιά ή γίνονται μια υποσημείωση στην ιστορία του τόπου.

Η πρότασή μου: Κλείσε τον υπολογιστή και βγες απ’ το παιχνίδι. Ας μην τη φας αυτή την καραμέλα… Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά παιχνίδια εκεί έξω, η δημιουργικότητα, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, το διάβασμα, τα ταξίδια, οι μουσικές. Ας φτιάξουμε το δικό μας παιχνίδι, στο οποίο τους στόχους θα τους θέτουμε εμείς με βάση τις ζωτικές μας ανάγκες και όχι με βάση τις επιταγές και τα κέρδη κάποιων άλλων.

Πηγή: The Press Project

"To περιοδικό “Ο Πολίτης”: ένα εργαστήριο αριστερών ιδεών και αισθημάτων” (Μνήμη Αγγελου Ελεφάντη)

Πέμπτη 29 Mαΐου 2014, κλείνουν οκτώ χρόνια χωρίς τον Άγγελο Ελεφάντη -- την απουσία του την έχουμε νιώσει, όλο αυτό το διάστημα, πολλές φορές, βαριά και οδυνηρά. Το περιοδικό "Ο Πολίτης" υπήρξε το επίκεντρο της διανοητικής και πολιτικής δραστηριότητας του Άγγελου Ελεφάντη, έργο ζωής, ταυτισμένο μαζί του, όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι και τον θάνατό του. το Ιουνίο του 2006 στα "Ενθέματα" της Αυγής ο Διονύσης Καψάλης, ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Παντελής Μπουκάλας αντάλλαξαν απόψεις για τον "Πολίτη".  Η "Κόκκινη Πιπεριά" τιμώντας τη μνήμη τυο σύντροφου Αγγελου αναδημοσιεύει τη συζήτηση που είχε τίτλο: "To περιοδικό “Ο Πολίτης”: ένα εργαστήριο αριστερών ιδεών και αισθημάτων”
"Ταυτόχρονα, υπήρξε ένα περιοδικό με ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά και καθοριστική επίδραση στο χώρο των αριστερών ιδεών. Τιμώντας τη μνήμη του Άγγελου Ελεφάντη, καθώς στις 29 Μαΐου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τον θάνατό του, ζητήσαμε από τον Διονύση Καψάλη, τον Αριστείδη Μπαλτά και τον Παντελή Μπουκάλα, τρεις ξεχωριστούς συνεργάτες του περιοδικού και στενά συνδεδεμένους με τον Άγγελο Ελεφάντη, να καταθέσουν τις σκέψεις τους, σε μια πρώτη προσπάθεια να προσεγγίσουμε τη διαδρομή, τη σημασία, τα χαρακτηριστικά αυτού του τόσο ιδιαίτερου περιοδικού. Τους ευχαριστούμε θερμά για την πρόθυμη ανταπόκριση και τη συμβολή τους. Η συζήτηση έγινε στον πάντα φιλόξενο χώρο του αναγνωστηρίου των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)" .

Η εκκίνηση του περιοδικού
Διονύσης Καψάλης: Θα προσπαθήσω να σας δώσω την ατμόσφαιρα της εποχής. Τον Αντώνη Καρκαγιάννη τον βλέπαμε σαν ένα γλυκύτατο αλλά λίγο απόμακρο προς εμάς κύριο της Αριστεράς. Ήταν ο εμπνευστής του Πολίτη — είχε βαφτίσει και είχε εμπνευστεί πολλά περιοδικά, το Αντί, τον Σύγχρονο Κινηματογράφο, το Τώρα. Ήταν ένας άνθρωπος που γεννούσε ιδέες και γοήτευσε ανθρώπους. Ο Καρκαγιάννης και ο Μαυρομμάτης ήταν ηγετικές προσωπικότητες του λεγόμενου «Χάους», ένα ρευστό πολιτικό μόρφωμα που εμείς το βλέπαμε λίγο αφ’ υψηλού και με κάποια δόση αλαζονείας· δεν μπορούσαμε τότε να καταλάβουμε τι βάρος εμπειρίας σήκωναν αυτοί οι άνθρωποι. Σας θυμίζω ότι ο Ελεφάντης, μέσα στη δικτατορία, είχε γράψει ένα καταπληκτικό κείμενο στον Αγώνα, τχ. 2, «Μερικές απόψεις για το Χάος ή Το χάος μερικών απόψεων», όπου κι ένα προσφυέστατο μότο από τον Ησίοδο «ἐκ Χάεος δ’ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο». Το κείμενο αυτό, όπως μάθαμε μετά, γεννήθηκε από μια συζήτηση του Άγγελου με τον Δήμο Μαυρομμάτη στο Παρίσι.
Ο Δήμος Μαυρομμάτης είναι φορέας της πολύ μεγάλης απογοήτευσης που κουβαλούσε ένα σοβαρό από κάθε άποψη κομμάτι της Αριστεράς. Θα ήταν χρήσιμο κάποτε να μπούμε για λίγο στη θέση αυτών των ανθρώπων, των χιλιάδων αριστερών, που μια ωραία πρωία, στα νησιά και στις φυλακές όπου βρίσκονται, μαθαίνουν ότι η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία. Η προηγούμενη γενιά είχε αναγκαστεί να καταπιεί την Ουγγαρία. Αυτή η γενιά, ευτυχώς για όλους μας, δεν κατάπιε την Τσεχοσλοβακία. Ο Άγγελος ήταν από τους λίγους ανθρώπους, απ’ όσους παρέμειναν ενταγμένοι, που καταλάβαινε τι σήμαινε μια Αριστερά στην οποία κάθε γενιά ακυρώνει την ιστορία της: ένα είδος σπασμωδικής Αριστεράς. Υπήρχαν και άλλοι βέβαια, πολλοί, που μίλησαν γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά ο Άγγελος ήταν ίσως ο μόνος που έκανε κάτι με αυτή την κατανόηση. Η κίνηση των 400 λ.χ., ήταν ουσιαστικά μια προσπάθεια του Ελεφάντη να δώσει πολιτική κατεύθυνση σε αυτό το μόρφωμα, να πολιτικοποιήσει την –υγιέστατη– απέχθεια του «Χάους» προς κάθε έννοια κομματικής καθοδήγηση και ανελευθερίας.

Εκεί νομίζω ότι ρίχτηκε και ο σπόρος του Πολίτη: ενός περιοδικού πολιτικής παιδείας, που θα επιχειρούσε να συνοψίσει αυτό το κλίμα και αυτό τον κόσμο. Οι τρεις ιεράρχες, όπως τους λέει ο Παντελής, Καρκαγιάννης, Μαυρομμάτης και Ελεφάντης, συνυπάρχουν τότε στις εκδόσεις Ολκός, στην οδό Υπατίας 5, δίπλα στη Μητρόπολη. Ποικιλία και ζωντάνια ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνων των γραφείων. Στο ένα δωμάτιο έβγαινε ο Πολίτης, στο άλλο ο Γιάννης Χάρης μετέφραζε τις επιστολές του Μαρξ, πιο κει κάποιος ερχόταν από το Παρίσι, η Στέλλα Γεωργούδη, λόγου χάρη, για να μεταφράσει το Μύθος και σκέψη στην αρχαία Ελλάδα του Ζαν-Πιέρ Βερνάν, και παραδίπλα, αν θυμάμαι σωστά, μπαινόβγαιναν τα παιδιά του Σύγχρονου Κινηματογράφου. Βιβλία όπως το Φασισμός και δικτατορία του Πουλαντζά και η Ελληνική τραγωδία του Τσουκαλά (και τα δύο από τις εκδόσεις Ολκός) γίνονταν αντικείμενο καθημερινής συζήτησης. Από αυτό το κλίμα βγήκε ο Πολίτης.

Θυμάμαι το κείμενο του Αριστείδη που είχε ενθουσιάσει τον Ελεφάντη, «Μια πρόσκληση-πρόκληση» (τχ. 3-4), που αναφερόταν σε μια σημαντική τότε απεργία, δεν θυμάμαι ποια. Ο Ελεφάντης είχε ενθουσιαστεί, γιατί μέσα σε όλο εκείνο το σωρό βρέθηκε κάποιος να μιλήσει για την εργατική τάξη.

Αριστείδης Μπαλτάς: Εγώ δεν έχω εμπειρίες από αυτή την εικόνα, εμφανίζομαι στο περιοδικό αργότερα. Ήξερα τον Άγγελο από το Παρίσι και είχαμε, μπορώ να πω, μια πολύ καλή σχέση, παρόλο που με τα δεδομένα της εποχής θεωρούμουν αριστεριστής. Όταν πρωτοβγήκε ο Πολίτης, στις δικές μου πολιτικές παρέες, στις οποίες ανήκε και ο Σταύρος Λιβαδάς και αρκετοί ακόμη, η πρώτη εικόνα ήταν ότι το περιοδικό έφερνε κάπως προς το «κατεστημένο». Θυμίζω ότι η συντακτική του ομάδα αποτελούνταν από διανοούμενους και καθηγητές που είχε αναδείξει ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία, δηλαδή από ό,τι καλύτερο υπήρχε τότε στο πεδίο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών. Θέλω να πω ότι εκείνοι που απάρτιζαν τη συντακτική ομάδα δεν φαινόταν να μετέχουν ευθέως στην πολιτική έξαψη που χαρακτήριζε εκείνα τα χρόνια. Εκείνοι με τους οποίους συναγελαζόμουν τότε αγόραζαν το περιοδικό, αλλά τηρούσαν κάποια απόσταση.

Σε αυτό το κλίμα, όταν η Χριστίνα Αγριαντώνη μου ζήτησε ένα άρθρο για το περιοδικό, σκέφτηκα να γράψω κάτι προκλητικό. Η εργατική τάξη εισβάλλει στον ίδιο τον Πολίτη… Σε αυτό το άρθρο, που αναφερόταν στην τότε απεργιακή έκρηξη πολλών εργοστασιακών σωματείων, αναφέρεται ο Διονύσης. Από τη μεριά μου, είδα την ευνοϊκή υποδοχή του άρθρου, μπλέχτηκα κάπως περισσότερο, ξεπάγωσαν οι καχυποψίες. Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει και η κίνηση των 400. Εκεί βρέθηκα αρχικά σε άλλη «τάση» από εκείνη των Μαυρομμάτη-Ελεφάντη, αλλά στην πορεία αποκαταστάθηκε μια πολιτική, ούτως ειπείν, συμμαχία στη βάση μιας πολύ συγκεκριμένης τοποθέτησης του Άγγελου ενάντια στο ΚΚΕ, αν θυμάμαι καλά. Για εμάς που ήμασταν αντίπαλοι του ΚΚΕ, όχι μέσω του ΚΚΕ εσωτερικού αλλά από άλλη μήτρα, αυτή ήταν μια υγιής συμμαχία που επέτρεπε μια δική μου πιο συστηματική ένταξη στο κλίμα που περιέγραψαν ο Διονύσης και ο Παντελής προηγουμένως.

ΕΔΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Επίλογος (ή θέση μου για τις ευρωεκλογές 25/5)

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.

Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη

Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ζω.

«Γιατί», όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,

«Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες

Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».

Έστω.

Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.

Μανώλης Αναγνωστάκης (Ὁ στόχος, 1970)

Αδιαφάνεια και διαπλοκή στη Περιφέρεια; Έλα δεν το πιστεύω!

Οι αρμόδιες διευθύνσεις Περιβάλλοντος και Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κλείνουν τις στρόφιγγες της κοινοτικής χρηματοδότησης των 14 έργων διαχείρισης των απορριμμάτων. Την ίδια ώρα που προβλέπεται «η ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα συμβατικών αποβλήτων» να ανέρχεται για τα επόμενα 28 έως 30 χρόνια π.χ. στην Αττική συνολικά στις τέσσερις μονάδες (Κερατέα, Γραμματικό, Φυλή, Λιόσια) σε 1,355 εκατ. τόνους ανά έτος ή στην Περιφέρεια Πελοποννήσου σε 150.000 τόνους ανά έτος, στην Ευρωπαϊκή Ενωση σύμφωνα με την οδηγία 2008/98/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 19ης Νοεμβρίου 2008 «για τα απόβλητα» έχουν θεσπιστεί και ισχύουν αυστηροί κανόνες για τη μείωση των παραγόμενων αποβλήτων (άρθρα 9 και 29).

Τα κράτη-μέλη όφειλαν το αργότερο μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 2013 να θεσπίσουν τα σχέδια πρόληψης παραγωγής αποβλήτων (άρθρο 29 παράγραφος 1). Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει το σχέδιο πρόληψης παραγωγής αποβλήτων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση λοιπόν ανατρέπει τη χρηματοδότηση των αναθέσεων με ΣΔΙΤ, διαπιστώνοντας ότι παραβιάζονται κατάφωρα οι κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού, η Οδηγία για τα απόβλητα αλλά και οι βασικές επιλογές της ευρωπαϊκής πολιτικής σχετικά με την πρόληψη παραγωγής αποβλήτων, στην κατεύθυνση της διαρκούς μείωσης της παραγωγής αποβλήτων, με έμφαση στην ανακύκλωση. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα έχει παράλληλα ανοιχτά μέτωπα επιβολής προστίμων από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις παράνομες χωματερές, όπως επίσης εκρηκτικό πρόβλημα διαχείρισης των σκουπιδιών λόγω των υπερκορεσμένων εγκαταστάσεων σε Φυλή και Λιόσια.

Αρχή του νήματος
Η αρχή του νήματος για την ανατροπή των συμβάσεων ΣΔΙΤ βρίσκεται σε μια προσφυγή φορέων και κατοίκων που κατατέθηκε με πλήρη τεκμηρίωση στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με στόχο την ακύρωση της αδειοδότησης και σε συνέχεια της ακύρωσης του έργου διαχείρισης των απορριμμάτων της Περιφέρειας Πελοποννήσου, προϋπολογισμού 132 εκατ. ευρώ (65 εκατ. από κοινοτικούς πόρους), στην οποία έχει αναδειχθεί προσωρινός ανάδοχος η ΤΕΡΝΑ του ομίλου Περιστέρη. Προβλέπεται στο συγκεκριμένο έργο στα τεύχη διακήρυξης της δεύτερης φάσης, «η ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα συμβατικών αποβλήτων ανέρχεται σε 150.000 τόνους ανά έτος».

Επίσης, ότι «για την ποσότητα αυτή η Περιφέρεια Πελοποννήσου εγγυάται ότι θα παραδοθεί στον ανάδοχο στα σημεία παραλαβής κάθε έτος». Η διάρκεια της σύμβασης είναι για 28 χρόνια και η Περιφέρεια Πελοποννήσου εγγυάται ότι θα εξασφαλίζει μέχρι το 2042-44 αυτή τη σταθερή ποσότητα παραγωγής των σκουπιδιών. Στο μεταξύ, στην Πελοπόννησο μαίνονται οι αντιδράσεις για τη χωροθέτηση εργοστασίων και χώρων ταφής των υπολειμμάτων στις περιοχές Παλαιοχούνι Αρκαδίας, Καλλιρρόη Μεσηνίας και Σκάλα Λακωνίας.

Στις Βρυξέλλες όμως οι εξελίξεις κινήθηκαν ραγδαία. Συλλέχθηκαν στοιχεία από διάφορες πηγές στις αρμόδιες γενικές διευθύνσεις Περιβάλλοντος και Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αφού διαπιστώθηκε ότι οι διαγωνισμοί έχουν προωθηθεί με διαδικασίες και όρους καρμπόν, γενικεύτηκαν τόσο η έρευνα όσο και τα μέτρα ανατροπής της χρηματοδότησης των έργων για το σύνολο των 14 έργων με ΣΔΙΤ.

Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας" (ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ) αποτελεί θεαματική ανατροπή, καθώς η κυβέρνηση και οι περισσότεροι από τους περιφερειάρχες έχουν επενδύσει πολιτικά για την επανεκλογή τους στις σχέσεις τους με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και σε προεκλογικές υποσχέσεις πελατειακής εξυπηρέτησης απασχόλησης εργαζομένων και προτίμησης μικρομεσαίων επαγγελματιών στην κατασκευή, όπως επίσης στη μακρά περίοδο της λειτουργίας των εγκαταστάσεων επεξεργασίας απορριμμάτων. Στο μεταξύ, βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο οι αναθέσεις των συγκεκριμένων έργων σε βασικούς παίκτες της εγχώριας αγοράς των κατασκευών και της ενέργειας.

Πρωταγωνιστές που «μοιράζονται» το παιχνίδι των αναθέσεων είναι οι όμιλοι Λ. Μπόμπολα (Ακτωρ Ηλέκτωρ), Γ. Περιστέρη (ΤΕΡΝΑ-ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΒΕΤΕ), Σ. Κόκκαλη (ΙΝΤΡΑΚΑΤ), Ιωάννου-Παρασκευαΐδη (J&Ρ ΑΒΑΞ) και Λασκαρίδη-Λάτση (Μεσόγειος) πλαισιωμένοι από μικρότερους, εγχώριες και ξένες εταιρείες. Η μεγάλη ανατροπή των έργων ΣΔΙΤ των σκουπιδιών είναι, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, το «κολασμένο μυστικό», που προσπαθούν να διαφυλάξουν τις τελευταίες εβδομάδες τα συναρμόδια υπουργεία, οι περιφερειάρχες που είναι ξανά υποψήφιοι στην αναμέτρηση του Μαΐου και οι εμπλεκόμενοι εργολάβοι.

Πληροφορούμαστε ότι από την πλευρά των εργολάβων, που επί τρία χρόνια έχουν εμπλακεί στις πολύπλοκες διαδικασίες των διαγωνισμών, ξεχειλίζει η οργή και κορυφώνεται η αγωνία για τις εξελίξεις. Βλέπουν ότι εξαιτίας των χειρισμών των εκλεκτών τους σε κεντρική κυβέρνηση και περιφέρειες, παρά τη μεταξύ τους στενή συνεργασία και καλή συνεννόηση οδηγούνται σε νέες μεγάλες ανατροπές και περιπέτειες, με τεράστιες ζημιές στον επιχειρηματικό προγραμματισμό τους. Είναι χαρακτηριστικό το συμβάν πρόσφατης συνάντησης εκπροσώπων αναδόχων από τους μεγαλύτερους εργολαβικούς ομίλους με αιρετό άρχοντα μεγάλης περιφέρειας της χώρας, που τον έλουσαν με βαριά γαλλικά και οι φωνές τους ακούγονταν από τα παράθυρα. Τηρούν ωστόσο όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές συγκρατημένη στάση και τακτική αλληλοϋποστήριξης, ελπίζοντας αμέσως μετά τις εκλογές σε κινήσεις διαχείρισης της κατάστασης και διάσωσης των συμφερόντων τους.

Τη Κυριακή 25/5 με τη ψήφο μας έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να βάλουμε τέλος στο καθεστώς αδιαφάνειας και διαπλοκής. Ναι μπορούμε! 

Κατάθεση… ψήφου (για τις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές)!

Σύντροφε, κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουν οι λέξεις στο χαρτί
σαν τη σιωπή μου στις κόρες των ματιών της;

Άρης Αλεξάνδρου

Ναι νιώθω περίεργα. Αμήχανα. Μετά από σχεδόν 35 χρόνια διεξάγονται εκλογές και δεν έχω ενεργό συμμετοχή. Είτε ως υποψήφιος (καθότι έχω υπάρξει υποψήφιος σ’ όλων των ειδών τις εκλογές), είτε ως μέλος κόμματος. Όμως τελικά ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη. Είναι το τίμημα για την λανθασμένη επιλογή που έκανα πριν από τέσσερα χρόνια. Λανθασμένη σε πολλά επίπεδα. Ιδεολογικά, πολιτικά, αλλά κυρίως σε προσωπικό επίπεδο. Ας πρόσεχα. Όμως άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε. Και τα λάθη «πληρώνονται» στη προκειμένη περίπτωση με πολιτικό…. αναχωρητισμό. Αποφάσισα να μείνω λίγο στον πάγκο, να συνέλθω από το… σοκ.

«Κι όμως δεν αυτοκτόνησα. Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο; Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες». Αρης Αλεξάνδρου (πάλι...)

Μπορεί να μην έχω ενεργό ρόλο στις επερχόμενες τριπλές εκλογές, θα ασκήσω όμως το καθήκον μου ως σκεπτόμενος πολίτης. Έχω βλέπεται για πρώτη φορά στη ζωή μου την άνεση του… ανένταχτου αριστερού (μμμ ωραίο ακούγεται…). Στις δημοτικές εκλογές επικαλέστηκα την καλή μου σχέση με την ορθοδοξία και έτσι επέλεξα τη ψήφο μου. Ελπίζω ο Θεός (και φυσικά οι πολίτες…) να λυπηθεί τη πόλη των Αθηνών. Και ξέρουμε τι κάνει ο Θεός όταν θέλει να σώσει το ποίμνιο του… Κατανοητό;

Υ.Γ. Στη περιφέρεια δεν χρειάζεται ο Θεός. Υπάρχει η φιλία που με σώζει…
Υ.Γ. 2: Για τις ευρωεκλογές «κατάθεση» την ερχόμενη εβδομάδα…

"Πολιτικό" Magic Bus

Έντονα πολιτικό χρώμα θα έχουν τα πρωινά δρομολόγια του Magic Bus αυτό το Σαββατοκύριακο στο NovaΣΠΟΡ fm 94,6 από τις 9 μέχρι τις 11 το πρωί. Το Σάββατο 10/5 δυο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές φιλοξενεί τον Αλέκο Αλαβάνο σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη. Τη Κυριακή το Magic Bus κάνει βόλτα στην Αθήνα με τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους: Πόπη Διαμαντάκου (Δικαίωμα στη Πόλη Γ. Καμίνης), Ολγα Μπαλαούρα (Ανοιχτή Πόλη Γ. Σακελλαρίδης), Μαρία Πετεινάκη ( Πρωτοβουλία για μια Νέα και Οικολογική Αθήνα, Ι. Κοντούλη), Άγγελος Αρτελάρης (Αθήνα Μπορείς Α. Σπηλιωτόπουλος), Γιώργος Παυλόπουλος (Ανταρσία στις γειτονίες της Αθήνας Π. Κωνσταντίνου), Γιώργος Δαράκης (Λαϊκή Συσπείρωση Ν. Σοφιανός), Φώτης Ιγνατίου ("Αθήνα Πόλη της Ζωής μας" Ν. Κακλαμάνης), Άννα Μπάστα («Αθήνα το σπίτι μας» Β. Καπερναρος).
Συντονιστείτε στον NovaSport FM 94,6 και το πρωινό δρομολόγιο του Magic Bus για το κοινωνικό νόημα των σπορ και τον πολύχρωμο κόσμο της κερκίδας, Σάββατο & Κυριακή από τις 9 μέχρι τις 11 το πρωί!

Το ασήκωτο βάρος

Του Γιάννη Τριάντη

Φαντάσου αυτόν τον φόρτο κάθε μέρα. Να σε βομβαρδίζουν τα γεγονότα, να βουίζουν τ' αυτιά σου από σχόλια και αναλύσεις για το κάθε τι, και συ να 'σαι στη μέση μ' ένα διαρκές ασήκωτο βάρος.

Την υποχρέωση να «έχεις άποψη». Για όλα. Από τα αιματηρά της Ουκρανίας και τα φρικώδη της Νιγηρίας, μέχρι τους αγώνες για τα πλέι οφ, τις προθέσεις του Γ. Παπανδρέου, τη μετάφραση της «Σίκαλης» από την Τζένη Μαστοράκη, το ποιόν των δημοσκοπήσεων και για άλλα τόσα που περνούν από μπροστά σου καθημερινά σαν σαΐτες.

Κι άντε τώρα να τα χωρέσεις όλα αυτά δίπλα στα δικά σου, τα βαριά και συνοφρυωμένα. Την ανεργία, τη δική σου ή των δικών σου, την απλήρωτη δουλειά, τα χρωστούμενα στην εφορία και στις τράπεζες, τα ενοίκια, τα έξοδα των παιδιών, την ανέχεια των φίλων και των συγγενών, την απελπισία των συναδέλφων και την κατάθλιψη των γειτόνων. Ολα σαν πίσσα στο βλέμμα σου. Σαν γκρίζα κουρτίνα που κάνει το παρόν και το μέλλον να φαίνονται απέραντη, επίφοβη έρημος.

Εντάξει, αλλά πρόσεξε. Καλός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης. Διότι ενημέρωση σημαίνει οξυμμένη κρίση. Και αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην «ενεργό συμμετοχή». Αρα, τρέξε, άκου, βλέπε. Τα πρωτοσέλιδα, τις αναλύσεις, τα δελτία, τις ραδιοεκπομπές, το δίκτυο. Προέχει η ενημέρωση. Και αν δεν κατάλαβες τι θέλει να πει ο Βενιζέλος με τη βιρτουόζα κινδυνολογία του, δεν πειράζει. Θα το ερμηνεύσει ο Πάγκαλος, θα το αναλύσουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι των εφημερίδων, θα κάνει φόλοου απ η Πιπιλή, θα αναλάβουν τα πρωινά (τηλεοπτικά) διυλιστήρια της επομένης, θα απαντήσει το ΠΑΣΟΚ, θα σχολιάσει ο Σκουρλέτης και «στο φτερό» ο Θεοδωράκης, και ιδού, με κάποιο κόπο ασφαλώς, θα «έχεις άποψη» για τη θέση του Βενιζέλου, την οποία -λένε- υποβλέπει ο Γ. Παπανδρέου που τροχίζει τα μετεκλογικά μαχαίρια του και συ, άντε πάλι από την αρχή, να διαβάσεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, ν' ακούσεις και να δεις «πού το πάει ο Γιωργάκης» και «τι θα γίνει με την Κεντροαριστερά». Γιατί, όπως ξέρεις, καλός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης.

Εντάξει, μπορεί να πεις ότι αυτά αφορούν τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους δημοσκόπους. Δηλαδή τους πρωταγωνιστές και τους διεκπεραιωτές, άντε και ένα στενό κύκλο εξαρτημένων. Αλλά εσύ, τι είσαι εσύ; Αβουλος θεατής και παθητικός δέκτης; Ανθρωπος του καναπέ που επιτρέπεις στους άλλους να μιλούν, να αποφασίζουν και να ενεργούν για σένα; Ε, όχι. Γι' αυτό διάβασε, άκου, βλέπε, ενημερώσου και προπαντός τρέξε. Γιατί η ενημέρωση δεν αρκεί. Χρειάζεται και ενεργός συμμετοχή.

Κατέβα λοιπόν αμέσως στον δρόμο για τους απολυμένους και τους ανέργους, τρέξε στη διαδήλωση για τον ρατσισμό και την Ακροδεξιά, μάθε για τη Θράκη από τον Χριστόπουλο ή τη Σαμπιχά, μη χάσεις τη συζήτηση για τους μετανάστες και το Δουβλίνο ΙΙ, και, δεν γίνεται, θα πας οπωσδήποτε στην εκδήλωση για τη σχέση της πολιτικής με τα μήντια, αλλά και στην άλλη, για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Και βέβαια μην ξεχάσεις πως κάθε εβδομάδα έχει και ένα ντιμπέιτ των Ευρωπαίων για να ξεσκονίσεις τα «ευρωπαϊκά» σου και να πας στην κάλπη ενημερωμένος και έτοιμος.

Πώς; Δεν τ' αντέχεις όλα αυτά; Πήγες και ξαναπήγες στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους, κατέβηκες σε πορείες και διαβάζεις, ακούς και βλέπεις όσο αντέχουν οι δυνάμεις σου, αλλά τώρα κουράστηκες, σιωπάς και βουλιάζεις στα δικά σου; Κρίμα! Αποσύρεσαι σα νικημένο σκυλί και δεν νοιάζεσαι για την τύχη της χώρας σου.

Τι κρίμα; Ντροπή σου! Καταθέτεις τα όπλα την κρίσιμη ώρα και γίνεσαι νούμερο στις «έρευνες της κοινής γνώμης» που λένε ότι στόμωσε το σπαθί της αγανάκτησης εκεί κάτω στον Νότο... Τι πά' να πει δεν αντέχεις; Σε λίγο θα βγάλεις γλώσσα και θα πεις ότι νιώθεις απέχθεια για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους και ότι δεν σε αφορά αυτό το σημερινό κλωτσοσκούφι, όπως το λες. Και το χειρότερο: Δεν αποκλείεται να περηφανεύεσαι για τη σιωπή σου και να λες δώθε κείθε ότι και άποψη έχεις και θέση, βγαλμένες από το οδυνηρό καθεμέρα σου και όχι από τις δηλώσεις λογής τζιτζιφιόγκων -όπως υβριστικά αποκαλείς τους πολιτικούς- και θα τις ανασύρεις σαν σπαθί από το θηκάρι σου όταν χρειαστεί. Στην κάλπη ή στους πυρακτωμένους δρόμους.

Ε, αυτό είναι θράσος. Κατάλαβες ανθρωπάκο;

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ποιος θυμάται τον Μπόμπι Σαντς;

Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, πέθανε, ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μετά 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze. Ο ίδιος ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων. Λίγο πριν την απεργία πείνας ο Sands εξελέγη βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου.

Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και στην φυλακή Maze. Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική από το φαγητό αποχή.

Οι κινητοποιήσεις των κρατούμενων του ΙRΑ απέναντι στο ειδικό καθεστώς φυλάκισής τους ξεκίνησε το 1980. Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. Οι κρατούμενου του IRA και του INLA απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους. Ζητούσαν να μη φορούν στολές της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, να έχουν ελεύθερη συναναστροφή με τους άλλους κρατουμένους, να μπορούν να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα και γράμματα μια φορά την εβδομάδα.

Η πρώτη απεργία πείνας ξεκίνησε το 1980. Σε αυτή συμμετείχαν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Ένας από τους κρατούμενους κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του. Η βρετανική κυβέρνηση φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα.

Την 1η Μάρτη του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με βασικό αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε την τροφή. «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα» είχε δηλώσει. «Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση» υποστήριζε ο Sands. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Βρετανίας, διά στόματος της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριπτε δημόσια το συμβιβασμό με τα αιτήματα που ζητούσαν οι κρατούμενοι. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε.

Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέχθηκε στη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης.

Ο μπερλουσκονισμός στον Πειραιά

Του Γιάννη Ξένου

Το πιο ανησυχητικό μήνυμα που στέλνουν οι αυτοδοικητικές εκλογές είναι το εκλογικό σχήμα των Μαρινάκη-Μώραληστον Πειραιά. Ο Μαρινάκης, μαζί με άλλους γνωστούς επιχειρηματίες, όπως ο Κόκκαλης, θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα είναι πια τόσο σάπιο που μπορεί να επιτρέψει σε επιχειρηματίες τέτοιου διαμετρήματος να βγουν μπροστά και να ελέγξουν πλήρως την πολιτική ζωή.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι γιος του Μιλτιάδη Μαρινάκη, εφοπλιστή, αλλά και βουλευτή της ΝΔ το 1985 και προσωπικού φίλου του Κ. Μητσοτάκη. Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήθελε να εμπλακεί με τον Ολυμπιακό, αρχικά το προσπάθησε, ανεπιτυχώς, στο μπάσκετ, και εν συνεχεία στο βόλεϊ, όπου τα κατάφερε. Το 2010 ο Κόκκαλης, σε μια πολύ δύσκολη φάση για τον Ολυμπιακό και τον ίδιο, του παρέδωσε τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Επίσης ο Μαρινάκης έχει εμπλοκή, ελέγχοντας ποσοστά, σε διάφορα ΜΜΕ, όπως στο ΣΚΑΪ, παλιότερα, πριν τα σπάσει με τον Αλαφούζο, αλλά και στον ΔΟΛ, στην εφημερίδα Παραπολιτικά κ.α., ίσως και αυτή να είναι η εξήγηση της αποθεωτικής υποδοχής που επιφυλάσσουν κανάλια, εφημερίδες και ραδιόφωνα στο νέο του εγχείρημα. Ο Μαρινάκης επίσης διατηρεί πολύ θερμή σχέση με την κουμπάρα του, Ντόρα Μπακογιάννη.
Αρχικά ο Μαρινάκης σκεφτόταν να κατέλθει ο ίδιος για δήμαρχος, αλλά ο υπάλληλός του στον Ολυμπιακό, Μώραλης, κρίθηκε καταλληλότερη επιλογή, γιατί είχε μεγαλύτερη πρόσβαση στην κεντροαριστερά και επειδή, αν δεν τα πάει καλά το εγχείρημα, δεν θα εκτεθεί τόσο πολύ ο ίδιος. Ο Γιάννης Μώραλης είναι γιος του Πέτρου Μώραλη, που ήταν στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και είχε διατελέσει τρεις φορές υπουργός του. Ο Γιάννης Μώραλης προσελήφθη στον Ολυμπιακό το 1995 από τον Σωκράτη Κόκκαλη και αρχικά ήταν ο σύνδεσμος της ΠΑΕ με τους οργανωμένους οπαδούς. Αναβαθμίστηκε αργότερα από τον Κόκκαλη, όταν ανέλαβε την επίβλεψη της ανέγερσης του νέου σταδίου «Γ. Καραϊσκάκης», όπου, για να εξυπηρετεί η σύμβαση τα συμφέροντα του Κόκκαλη, η τότε κυβέρνηση Σημίτη και οι αρμόδιοι υπουργοί του Ε. Βενιζέλος και Γ. Λιάνης έφεραν πλήθος φωτογραφικών νομοθετικών ρυθμίσεων. Όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό ο Μαρινάκης, ο πολύτιμος Μώραλης έγινε στενός του συνεργάτης, αρχικώς ανέλαβε αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού και εν συνεχεία τον έστειλε πρόεδρο στη Σούπερ Λίγκα, με θαυμαστά αποτελέσματα, αφού κάθε Κυριακή όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι χαίρονται το πιο δίκαιο και καθαρό πρωτάθλημα της Ευρώπης!
Η υποψηφιότητα του Μώραλη συσπειρώνει Μαρινάκη και Κόκκαλη. Κυρίως, όμως, εκπροσωπεί ό,τι πιο παλαιοκομματικό επικράτησε στην Ελλάδα την προηγούμενη τριακονταετία. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ και η βαθιά Νέα Δημοκρατία τον στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις, και ας λέει ο Μώραλης ότι φέρνει κάτι νέο στα δημοτικά πράγματα του Πειραιά. Στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου την προηγούμενη Δευτέρα παρευρέθηκαν από τη ΝΔ οι Κων. Αρβανιτόπουλος, Γεράσιμος Γιακουμάτος, Λευτέρης Αυγενάκης, Γιάννης Καράμπελας και Μάξιμος Σενετάκης (η πλευρά Μπακογιάννη είχε ισχυρή εκπροσώπηση), ενώ και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έχει δηλώσει τη στήριξή του στον Μώραλη. Από το ΠΑΣΟΚ ήταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας Δημήτρης Καρύδης, ο πρώην υπουργός Γιάννης Διαμαντίδης, ο πρώην νομάρχης Πειραιά Γιάννης Μίχας, αλλά και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Τέλος, τον Μώραλη στηρίζουν ακόμα και κάποιοι πρώην πασπίτες που προσχώρησαν στους Οικολόγους Πράσινους! Αλλά υπήρχε εκπροσώπηση και από άλλα κόμματα, όπως ο βουλευτής των ΑΝ.ΕΛΛ. Παναγιώτης Μελάς (ο γιος του έφυγε από τον Μιχαλολιάκο και προσχώρησε στον Μώραλη), ο Βύρων Πολύδωρας, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Πέτρος Μαντούβαλος και ο Γιώργος Ανατολάκης (παλιά βουλευτής του ΛΑΟΣ). Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Σωκράτης Κόκκαλης, αλλά και ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών Θόδωρος Βενιάμης. Την ίδια ώρα παρουσίαζε το ψηφοδέλτιό του και ο Β. Μιχαλολιάκος, οι παρουσίες χαρακτηριστικές, ένας όλος κι όλος βουλευτής, ο Κώστας Κατσαφάδος από τη ΝΔ, η πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά Βαρβάρα Ανεμοδουρά, ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά Κώστας Κούβαρης, ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Πειραιά Νίκος Μανεσιώτης κ.ά.

Τι επιδιώκουν οι Μαρινάκης – Κόκκαλης
Στους λόγους που οδήγησαν τους Μαρινάκη-Κόκκαλη να φτιάξουν δημοτικό σχήμα πρέπει να συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι ο Πειραιάς, από τη στιγμή οι Κινέζοι εγκαταστάθηκαν στο λιμάνι, παρουσιάζει πολύ μεγάλο επιχειρηματικό ενδιαφέρον. Στον Πειραιά έχουν μπει δυναμικά νέοι κεφαλαιοκράτες (ξένοι, αλλά και Έλληνες, όπως ο Μελισσανίδης) που διεκδικούν το λιμάνι. Οι Μώραλης-Μαρινάκης, σε συνάντηση που είχαν με τον πρόεδρο του ΟΛΠ, Ανωμερίτη, τάχθηκαν κατά της πώλησης του ΟΛΠ, αλλά υπέρ της παραχώρησης δραστηριοτήτων σε πολλούς διαφορετικούς ιδιώτες. Φοβούνται, δηλαδή, μήπως το φιλέτο του λιμανιού πάει εξ ολοκλήρου σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες και αυτοί μείνουν απέξω, οπότε προτείνουν μια μεσοβέζικη λύση, που όλοι θα καρπώνονται και από ένα μέρος του φιλέτου. Το παράδειγμα του ΟΠΑΠ, που για χρόνια τον λυμαινόταν ο Κόκκαλης και, από τη στιγμή που πουλήθηκε στην κοινοπραξία που συμμετέχει ο Μελισσανίδης, έχασαν την κότα με τα χρυσά αυγά, τους κατατρέχει. Επιπλέον, τα λεφτά από το νέο ΕΣΠΑ που προορίζονται για τον Πειραιά είναι κοντά στα 2 δισ. ευρώ, και ο δήμαρχος έχει ισχυρό λόγο για το πώς θα μοιραστούν αυτά τα χρήματα σε νέες «επενδύσεις».
Το μεγάλο διακύβευμα όμως που παίζεται στον Πειραιά είναι ότι, για πρώτη φορά, εμφανίζεται ένας καθαρά επιχειρηματικός πολιτικός συνδυασμός που έχει βλέψεις και για ακόμα πιο σοβαρά πράγματα. Ο Μαρινάκης, με τη φόρα που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια (επιχειρήσεις, διαπλοκή με ισχυρές πολιτικές οικογένειες, ποδόσφαιρο, ΜΜΕ, Δήμος Πειραιά), αν το πείραμα στον Πειραιά πετύχει και ο υπάλληλός του βγει δήμαρχος, ανοίγει το δρόμο και για την κεντρική πολιτική σκηνή. Εξάλλου, ο Κόκκαλης έχει πουλήσει τις περισσότερες επιχειρήσεις του και είναι «άνεργος» και, πιθανότατα, διαθέσιμος. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία είναι φάρος και για τους Έλληνες επιχειρηματίες, ο Βγενόπουλος πριν τέσσερα, πέντε χρόνια το προσπάθησε, αλλά προσέκρουσε στη χρεοκοπία της Κύπρου, για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη. Ας ελπίσουμε τα σχέδια των Κοκκαλο-μαρινάκηδων να προσκρούσουν πάνω στο λαό του Πειραιά και ο Μώραλης να μην περάσει καν στο δεύτερο γύρο.

Οικόπεδο και Αποικία, του Γιώργου Ρακκά

Η τομή που συντελείται κατά την ύστερη μεταπολίτευση έχει να κάνει με την ολοκλήρωση της παρασιτοποίησης της χώρας μέσα από την ενσωμάτωση (και) των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η (πλασματική) ευημερία του εκσυγχρονισμού, που συντελέστηκε με δανεικά, και πάνω στην φθηνή εργασία των ξένων εργατών υπήρξε το επιστέγασμα αυτού του κύκλου αλλοτρίωσης.
Σήμερα αυτός ο κύκλος κλείνει με πάταγο και με λυγμούς. Αφού αλλοτριώθηκαν, και λησμόνησαν έστω και προσωρινά, την μεγάλη αντιστασιακή τους κληρονομιά τα λαϊκά στρώματα, σπρώχνονται τώρα προς τον Καιάδα.
Ήδη, η φυσιογνωμία αυτής της κοινωνίας έχει αλλάξει. Για πρώτη φορά μετά την κατοχή, ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός είναι περισσότερος από τους εργαζόμενους, πράγμα που σημαίνει ριζικές ανατροπές στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Και βέβαια, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας δεν αποτελεί μόνο «σύμπτωμα» της φτώχειας, όπως θέλει μια ρηχή κοινωνιολογία των επιφυλλίδων, αλλά αποτελεί στοιχείο που ήρθε για να μείνει, δεικνύοντας την ροπή της κοινωνίας προς την «λατινοαμερικανοποίηση», αν όχι την «λιβανοποίησή» της.
Αυτή η σκοτεινή προοπτική, απειλεί να γίνει αδήριτη πραγματικότητα και να μεταβάλει την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους: Όπου, θα κυβερνάται από ένα άτυπο γερμανό-τουρκικό condominium στα πρότυπα του νεότευκτου… Κοσόβου, ο εθνικός πλούτος θα λεηλατείται εν μέσω ενός σκηνικού επίτασης των κοινωνικών ανισοτήτων και έξαρσης ενός γενικευμένου πολέμου όλων εναντίον όλων, την ίδια στιγμή που θα επιτείνεται η φυγή των νέων γενεών, η δημογραφική κρίση και το μεταναστευτικό αδιέξοδο.
Αυτή είναι η εφιαλτική εκδοχή του 21ου αιώνα, την οποία μας προετοιμάζουν οι δυνάμεις της μεταμοντέρνας κατοχής και οι συνεργαζόμενες ελληνικές άρχουσες τάξεις: Είναι ένας νέος, μεταμοντέρνος πόλεμος εναντίον του ελληνικού λαού, και οι αντίπαλοί του δείχνουν να επιδιώκουν την… ολοκληρωτική του εξόντωση.

Αν μη τι άλλο, η ύβρις τους θέτει ένα αμείλικτο, επιτακτικό δίλημμα: Αντίσταση ή εξαφάνιση μέσα σ’ έναν ωκεανό βαρβαρότητας.

Εναλλακτικές Εκδόσεις 2014

Ονος λαός

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Λαός-όνος που αμίλητος, σιωπηλός και ντροπιασμένος κουβαλά τα χρέη της χώρας· χρέη που δημιούργησαν οι ώς τώρα κυβερνήσαντες [και αν φώναζαν και μερικοί της αντιπολίτευσης (αν!) ποιος τους έδινε σημασία]. Νοικοκύρηδες που ’χασαν το βιος τους, τα μυαλά τους και τις οικογένειές τους, που οδεύουν στα ψυχιατρεία ή στην κρεμάλα· άνθρωποι νομοταγείς, που ουδέποτε έδειξαν συμπάθεια στα αριστερά κόμματα προτιμώντας ησυχία – τάξη – ασφάλεια. Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν. Ενας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Απορρυθμισμένες ζωές, ασυντόνιστες, φριχτές, μες στην ανέχεια και τον τρόμο για τα παιδιά και το αύριο. Προχωρούν με δόντια σφιγμένα και πρόσωπα σκοτεινά αρνούμενοι να δουν έστω και ελάχιστο φως. Βρίζουν τους πάντες· όλοι τούς φταίνε, όλοι είναι αλήτες, λωποδύτες, κλέφτες, απατεώνες (είναι οι πιο ήπιοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί). Τόσα χρόνια ουδείς είχε αναρωτηθεί από πού πηγάζει τούτη η ελληνική ευμάρεια, τούτη η οικονομική ευωχία· ποιος νοιαζόταν; Να που, αίφνης, χάθηκαν όλα. Τα δανεικά της χώρας δεν πήγαν στη γεωργία, στον τουρισμό, στις επιχειρήσεις, αλλά έγιναν πανάκριβες βίλες και γιοτ με κατόχους τούς κυβερνώντες και τους παρατρεχάμενους. Και ας φώναζαν κάποιοι ελάχιστοι, ας προειδοποιούσαν ότι ο καταναλωτισμός είναι φρούτο του πολιτικού συστήματος για να μπορούν οι χειριστές να καρπώνονται τα άφθονα πλούτη και προνόμια. Ας κραύγαζαν ότι έρχεται θύελλα, ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι κίβδηλο, ότι εξυπηρετεί μόνο αυτούς που ασκούν την εξουσία. Εκεί εμείς· απτόητοι, αδαείς και κομπορρήμονες ταυτόχρονα ότι τάχα ζούμε καλύτερα από τους πολίτες των χωρών της Δύσης (!), ότι είμαστε εργατικός λαός (τρομάρα μας) και λοιπά κουραφέξαλα.

Γιατί τα γράφουμε αφού είναι σε όλους γνωστά; Αμ, δεν είναι. Πολλοί είναι αυτοί που αρνούνται να δουν την ιδεολογική τους στραβομάρα, που έβλεπαν τις βίλες και τα γιοτ να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από ανθρώπους της εξουσίας, αλλά δεν αναρωτήθηκαν. Ποτέ δεν απόρησαν πώς άνθρωποι μικρού εισοδήματος άμα τη εισόδω τους στα δώματα της εξουσίας πλούτισαν εν μιά νυκτί σχεδόν. Γιατί ταυτόχρονα έγλειφαν και οι ίδιοι ένα κοκαλάκι (τι σου είναι αυτή η coca cola…). Πολλοί απ’ αυτούς κατέληξαν στο ναζιστικό μόρφωμα και «κόλλησαν»· ό,τι και να τους πεις, όσα εγκλήματα κι αν έκανε τούτο το μόρφωμα, αυτοί δεν το εγκαταλείπουν (διότι έχουν εγκαταλείψει προ πολλού την κριτική ματιά, που θα έβλεπε το ψεύδος, διότι ζούσαν μέσα σε μια πλάνη και ποιος να το παραδεχτεί αυτό;) Κάπως έτσι· και αλλιώς βεβαίως.

gstamatopoulos@efsyn.gr

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών