Η Χριστιανική Δημοκρατία για τα γεγονότα της διαμαρτυρίας των αντιεξουσιαστών στην Μητρόπολη

Την Κυριακή 31/07 και κατά την διάρκεια της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας στον Μητροπολιτικό Ναό του συμπολιούχου της Θεσσαλονίκης αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, 26 πρόσωπα του λεγόμενου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου εισήλθαν στον Ναό με σκοπούς διαμαρτυρίας και διανομής έντυπου υλικού.

Ενώ είχαν ήδη απομακρυνθεί στο προαύλιο του ναού από τους ιερείς και μέρος του εκκλησιάσματος, συνελήφθησαν και προσήχθησαν στην Αστυνομία. Το Δικαστήριο αργότερα έκρινε ότι ήταν αθώοι για το αδίκημα της «υβριστικής συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια θρησκευτικής λατρείας». Η διαμαρτυρία των νέων αυτών αφορούσε την κατεδάφιση του εγκαταλελειμμένου ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» που ανήκε στην Διοικούσα Εκκλησία, μετά από αστυνομική επιχείρηση, στο οποίο οι ίδιοι περιέθαλπαν ενδεείς πρόσφυγες.

Καταδικάζουμε τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και την παρακώλυση της εκκλησιαστικής σύναξης που συντελέσθηκε, όπως και κάθε μορφής παρακώλυση τέλεσης της λατρείας οποιασδήποτε θρησκείας, ως παράβαση θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος των πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας, δεν μπορεί κανείς a priori να καταδικάσει ή να επιδοκιμάσει κάθε κατάληψη δημόσιου ή συλλογικής ιδιοκτησίας χώρου. Η λυδία λίθος στην κάθε περίπτωση είναι η προώθηση ή μη των δικαίων του κοινωνικού συνόλου και ειδικά των αδυνάτων και των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα(1891-1945), της οποίας η μνήμη πρόσφατα τιμήθηκε στις 20 Ιουλίου: Το 1934, η ίδια, μάλιστα με την ολοπρόθυμη ευλογία του Μητροπολίτη του Παρισιού Ευλογίου, είχε εγκαταστήσει μια μικρή κοινότητα σε ένα εγκαταλελειμμένο τριώροφο σπίτι στην οδό ντε Λουρμέλ 77 του Παρισιού, όπου στέγαζε μετανάστες, ιδιαίτερα Ρώσους, αστέγους, ενδεείς, πρώην τρόφιμους ψυχιατρικών ασύλων, στα πλαίσια του «κοινωνικού μοναχισμού» και της «αντισυμβατικής αγιότητας» για την οποία ειδικά διακρίθηκε.

Κατά συνέπεια, στο βαθμό που τίθενται ζητήματα σημαντικά που αφορούν τους «ελαχίστους αδελφούς» του Χριστού, είναι ευνόητο, ότι πρώτοι οι συνειδητοί Χριστιανοί θα έπρεπε, να εκδηλώνουν γνήσιο και θερμότατο ενδιαφέρον.

Η κατάληξη του ζητήματος αυτού σε δικαστική μάχη μεταξύ των λαϊκών ή κληρικών, μελών της Εκκλησίας, που προέβησαν στην καταγγελία, και προσώπων ορισμένου ιδεολογικού χώρου, στο βαθμό που αυτά όντως αφιερώνουν τον χρόνο τους στην υπηρεσία εκείνων που η Πατερική Γραμματεία εύγλωττα ονόμασε «θυρωρούς της Βασιλείας του Θεού»(Ευάγριος Ποντικός), είναι λυπηρή και κραυγαλέα για την σύγχυση που διακατέχει τον σύγχρονο κόσμο, όσο και την «στρατευομένη Εκκλησία» και τις προτεραιότητές της.